هوش مصنوعی: ای صابر بن اسماعیل، دانش و علم تو مانند زیبایی است که بر روی دانشمندان و عالمان می‌نشیند و آنان را می‌آراید.

هوش مصنوعی: مقام و ارزش تو به حدی است که حتی قله‌های آسمان نیز به تو احترام می‌گذارند.

هوش مصنوعی: تو تنها کسی هستی که در دوران خود، مانند تو در زیبایی و هنر شعر، وجود ندارد.

هوش مصنوعی: تمامی علم و دانش از طبیعت و سرشت تو نشأت می‌گیرد و تمامی معانی و مفهوم‌ها از واژه‌ها و الفاظ تو به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: زمانه نمی‌تواند نام و یاد تو را از دل‌ها بزداید.

هوش مصنوعی: هر کسی که در حضور تو به نظم و ترتیب فکر کند، مطمئن باش که به مانند وزش باد است.

هوش مصنوعی: تو مرا ستایش کردی و مانند من را سزاوار ستایش می‌دانی، پس از روزگار هم باید ستایش کند.

هوش مصنوعی: من آن کسی هستم که با تلاش و هنر خود، زنگار از تیغ دانش و فضیلت می‌زینم و آن را روشن و درخشان می‌کنم.

هوش مصنوعی: قلم من که در خود گرفتار سختی‌هاست، می‌تواند این دشواری‌ها را باز کند و حل کند.

هوش مصنوعی: این موضوع بسیار باارزش و بلندمرتبه است که ذهن انسان هرگز از آن خسته نمی‌شود.

هوش مصنوعی: تنها به خاطر تمرین و تقویت روحیه‌ام به نظم و سامان می‌اندیشم.

هوش مصنوعی: شاید تو از عمق دانش و آگاهی من بی‌خبر باشی، چون سال‌های زیادی است که حرف‌های من را نشنیده‌ای.

هوش مصنوعی: تو مرا به حسد متهم کرده‌ای، اما از کسی چون من که کامل است، حسد نمی‌ورزد.

هوش مصنوعی: برای اینکه چهره زیبایی و کمال من را ببیند، نیاز به چشمی تیزبین و دقیق است.

هوش مصنوعی: من کلامی بیان کردم که خداوند این را نپسندد، تا از این ترس و اضطراب کمتر شود.