هوش مصنوعی: فصل بهار فرا رسیده و دوران گذشته به پایان رسیده است. حال ای چراغ روشن، وقت آن است که به می‌پردازیم.

هوش مصنوعی: در درون ما از گذشته تاریکی هایی باقی مانده است و تنها چیزی که می‌تواند آن را برطرف کند، نور شراب است، ای روشنی‌بخش شهر ری.

هوش مصنوعی: این شعر به ما می‌گوید که با عشق و زیبایی همراه شویم. نوای خوشی را برپا کن، زیرا معشوقه مانند گلی زیباست که چهره‌اش را به سمت ما فرستاده است. همچنین، به ما پیشنهاد می‌شود که از زندگی لذت ببریم و لحظات خوش را غنیمت بشماریم، چرا که مانند لشکری که بر دوش می‌کشد، بر دوش ما نیز مسئولیت‌ها و چالش‌ها وجود دارد. پس بیایید شاد باشیم و زندگی را جشن بگیریم.

هوش مصنوعی: با دیدن گل، حال ما خوش و شاداب است، حالا دیگر از سردی و ترس دوری دیدار خبری نیست.

هوش مصنوعی: در این بهار، بیایید شادی کنیم، حتی اگر نکنیم. با دیدن این همه زیبایی، چه زمانی باید شادی کنیم؟

هوش مصنوعی: ما شرابی می‌نوشیم، به ویژه در دیدار با شمس‌ دین؛ انسانی که روزگار نظیری برای او ندیده است.

هوش مصنوعی: گاهی سخنوری و فصاحت دارد و گاهی بخشندگی و generosity. او مانند کسی است که هم خوش بیان است و هم کریم و دست‌و-dل باز.

هوش مصنوعی: شخصیت او علم و دانش را در روزگار خود گسترش داده و با عدالتش بی عدالتی و ظلم را از هر سو برچیده است.

هوش مصنوعی: در دل حوادث، عظمت او چنان است که هر کس را به جان خود می‌کشاند و او را از خواب غفلت بیدار می‌سازد.

هوش مصنوعی: در جایی که generosity و بخشش وجود دارد، هرگز تفکر بخل را نخواهی دید و در جایی که کمال و رشد انسانیت جاری است، نشانی از کج‌فهمی و نادرستی نخواهی یافت.

هوش مصنوعی: در هیچ زمانی هیچ فردی به اندازه او بزرگ و بزرگوار نبوده است.

هوش مصنوعی: به خاطر تلاش و کوشش او، شیر نر از ترس او فراری شده است و ابر یاری به خاطر شرم از بخشش او، در جا مانده است.

هوش مصنوعی: برای اینکه به مقام و جایگاهش احترام بگذاری و درباره‌اش ادعای بی‌محتوا نکنی، ای آسمان، سکوت کن!

هوش مصنوعی: همیشه تا زمانی که اتفاقی با ارزش از سنگ بیرون بیاید، باید منتظر بود تا ثمره‌ای از نی به وجود بیاید.

هوش مصنوعی: به امید آنکه دل و جانم بی‌خبر از غم و غصه شاد و خوشحال باشد، و تنم نیز گرفتار درد و هلاکت نشود.