خلق شدن انسان و خصوصیات آدمی او را از دیگری برتری داده ... 

هر آدمی رنگی دارد ولی آینه نه ...آینه رنگ ما را نشان میدهد ؛ولی رنگ آینه چه هست ....

آینه بی رنگ است و به قول استاد سروش رنگ خدا ...

رنگ ما از رنگ خدا هست ورنه آدمی رنگی ندارد ...و هر کس خدای را تا به قد خویش میابد ...

و هر صفت خوب و بد که بر دیگری نهی از توست ...گر عالم زیبا و خوب یافتی به این رسیدی که هر آفریده ای خوب وزیباست و این همه صفات که تو میخوانی من نیستم ...تو هستی ...

و کمتر آدمی ست که خدای را و دین او در قرآن را جز به خود خدا خواهد و زیستن را تنها برای خدا خواهد ...عموم ما آدم ها جز به تقلید از رسم و آیین و ریشه گرفته از حرفها نیاکان به خدا روی نیاوردیم؛در پی بهشت گناه را میرانیم نه در پی راه یافتن به دل خدا که دل خدا بهشتی ست سر تر ...و ما در پی دیگر اجزای دین خویش عالم را میابیم و از توحید دور شده ایم ...به قول شریعتی در مناسک حج ،ما توحید را مسئله ای حل شده میدانیم که نیازی به بررسی نیست ؛

توحید تنها یکتا پرستی و واحد بودن او نیست ...ما لمس نکردیم که خدا هست ؛

ما باید خدای را لمس کنیم تا یقین یابیم و اگر ما اکنون یقین داشتیم گناهی نکرده بودیم و توبه ای نمیشکستیم که پیامبر و اولیا به گنه نکرده توبه میکردند ...این همان یقین است که در هر خیری که میکنی رضای خدا خواهی و در شک آنکه خدای راضی ست توبه با دلیل انحا عمل آوری و در هر لحظه و هر مکانی با هر عمل و بی عملی توبه کنی ...

گر میدانستیم یکتا هست خدای که میدانیم این هستیم و گر یقین میداشتیم نزدیک خوی اولیا بودیم ...راه سخت است و از یکتا یی خدا باید شروع کرد و خدای را نه در اطراف جست بل در درون دلها یافت ...

و دل حقیقت راز عشق هست نه چشم ...چشم تنها یار نمود و دل او را میهمان کرد ...همین که دل تومیهمانش آن یار باشد کافیست که بدانی لایق عشق او و عاشق او بودن استی...

و این عشق بسی زیباست که کسی چون حسین (ع) برایش از خویش بگذرد ...حال آنکه امامان واقف بر سر نهان و آینده آدمی اند و از راز آدم و عالم آگاه بودند و ایشان بر این که این خواهد شد واقف بودند و با این دانستن بود که باز از راه خویش منصرف نشدند ...پس این عشق است که بدانی بدترین اتفاق از چشم دگران بر تو می آید ولی باز امتناع نکنی ؛

پس عشق ای که در دلها بر یار نهفته این دین را آراسته ونگاه داشته ... .و آدم و خدای یعنی آدمی که عاشق اوست ،در دایره ای در این عالم هستند ؛خدا مرکز این دایره ،خدا این دایره ،خدا خارج این دایره خدا هیچ خدا همه خدا هر خدا جز خدا بینهایت خدا صفر ...  خدا ...خدا ... ... ...

... .

و تو نقطه ای پوچی همه ای هری جزئی کلی اویی و او توست و تو اویی درون اویی و او درون تو بر اویی و او بر تو و تو قالب او و او قالب تو و تو غالب او و او غالب تو و قالب در قالب و غالب در غالب ... ... ... .

و هستی از خدا آمد و چیز شد و تو نیز و بی او چیزی نبود و چیز نبود 

و روح دل چون پرنده ای از دلها پر میزند آنگاه که تمام روحها رفتند نزد خدا ،آنگاه که روح ساخته خودت خوب و بد یافت و رفت بهشت یا دوزخ ...

و عمری در انتظار معشوق و در انتظار رسیدن عشق میگذرد و گذشت و خواهد گذشت و هیچ گاه عشق و معشوق نیافتی و خیال و هوس عمری ست اطراف ماست 

و هر دلی در حجاب خداست وشکستن این پرده و برداشتن حجاب راهی ست غریب و بعید و طولانی و گمنام ... .

سپاس