هوش مصنوعی: به خفاشی گفته می‌شود که تا کی می‌خواهی در تاریکی بمانی و به سوی نور خورشید ننگری؟

هوش مصنوعی: چرا چشم حیران و غافل از زیبایی‌های زندگی، این بدن را که به انسانیت می‌آفریند، در تاریکی و نومیدی قرار می‌دهی؟

هوش مصنوعی: او به زیبایی و درخشندگی الماس‌ها توجه دارد، اما به جز تیرگی چشمان تو، چیز دیگری نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: چه چیزی را دیدی که این‌قدر بی‌تاب و بی‌قرار شده‌ای؟ مثل ماهی‌ای که از کمبود آب بی‌تاب است، تو هم از او چنین بی‌تابی می‌کنی.

هوش مصنوعی: تو را باید در زمین‌های پست و تاریک قرار دهم، و او را در آسمان‌ها. پس دست او را از دام‌ها و تله‌ها کوتاه کن.

هوش مصنوعی: مانند پروانه، به دنبال یاری می‌گردم که گاهی به دور خود، بار و سنگینی را بر دوش می‌کشد.

هوش مصنوعی: چون نیلوفر، از این خیال بی‌فایده نمی‌دانم چه نتیجه‌ای می‌خواهی بگیری.

هوش مصنوعی: او به او گفت: افسوس که تو تنها به پاهای خود نگاه می‌کنی، در حالی که من تمام زیبایی و شکوه را می‌بینم.

هوش مصنوعی: اگر در شب‌های تاریکی تجربه‌ای نداشته‌ای، چگونه می‌توانی روشنایی این چراغ آسمانی را بشناسی؟

هوش مصنوعی: اگر تو حتی به اندازه یک چشم سوزن هم روشن و آگاه شده باشی، باید بر او نگاه می‌کردی، اما تو چشمانت مانند من بسته و مسدود است.

هوش مصنوعی: تو در مسیری پیش می روی که تاریکی و ظلمت را تجربه کرده ای، اما نسبت به ارزش و سنگینی این نور و روشنی که در زندگی ات وجود دارد، بی‌خبر هستی.

هوش مصنوعی: هیچ وزنی نمی‌تواند به خوبی کافور را اندازه‌گیری کند، اگر که تنها با انگشتان سنجیده شود، زیرا این کار به نظر خیلی ناپسند می‌آید.

هوش مصنوعی: من از این شغل و کار که دارم، فقط همین را می‌دانم که با خورشید، عشق و محبت دارم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم در روزهایی که خورشید در آسمان است، به مقام و قدرتی دست یابم.

هوش مصنوعی: بیایید ای جانور خشن، که این نام و نسبت را مسلمان می‌دانند.

هوش مصنوعی: با خورشید حرف نزن و دل را تیره مکن، که خفاش در تاریکی نمی‌تواند در کنار گل زندگی کند.

هوش مصنوعی: اگر بتوانی این ارتباط را پیدا کنی، سکه‌ات تا ابد درخشان و ارزشمند خواهد ماند.