هوش مصنوعی: شخصی عاقل به مجنون گفت که چرا به عشق این‌گونه گرفتار شده‌ای؟ آیا نمی‌دانی که عشق تو را به وسیله حقه‌ای فریفته است؟

هوش مصنوعی: عاشق آن شخصی است که لاغر، زرد و دلگیر به نظر می‌رسد، در حالی که تو بدنی چاق و چهره‌ای گل مانند داری.

هوش مصنوعی: عاشق در دل خود به دیگری پاسخ داد، همان‌طور که عشق او را در دریایی از فانی‌افتادگی غرق کرده است.

هوش مصنوعی: هر جا که درد و رنج عاشق وجود نداشته باشد، عشق نیز با طبیعت او هماهنگ نخواهد بود.

هوش مصنوعی: عشق شیرین و دلنشینی به من دست داده که در کنار لذت‌هایی که با چالش‌ها و موانع همراه است، خود را حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: عشق مانند آتش است؛ وقتی دلی را بسوزاند، از آن خوشایند نیست. اما اگر این عشق به سوختن ادامه دهد، آن دلی که در آن آتش موجود است، دیگر نمی‌تواند تحمل کند.

هوش مصنوعی: من در عشق مانند خاک هستم و به همین خاطر، چگونه می‌توانم از آب عشق برآیم و سرپا بمانم؟

هوش مصنوعی: اگر چهره‌ام را مانند گل زیبا ببینی، نگران نباش که اصل من از آب و خاک است.

هوش مصنوعی: ای تو که در نشئهٔ عشق به سر می‌بری، خود را برای تجربهٔ عشق آماده کن.

هوش مصنوعی: وقتی عشق با ارزش و گرانبها در وجود انسان لذت ببرد، حال و هوای شاداب و سرکشی در رفتار او پدیدار می‌شود.

هوش مصنوعی: تا این لحظه، صحبت‌ها زینتی داشته که به اعتبار سخنگو ارزش می‌بخشیده است.

هوش مصنوعی: از آن سخنان دلنشین می‌نویسم که از لب‌های دل‌نشین می‌شنیدم.

هوش مصنوعی: اکنون باید سکوت کنم و بنشینم، زیرا محبوبم از صحبت کردن پرهیز کرده است.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم صحبت کنم، از خودم سخن نمی‌گویم، بلکه داستانی از سرنوشت نامناسب افراد را تعریف می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از محبوبم می‌گویم و از ناسازگاری‌هایش، همچنین از دل‌تنگی‌ها و ناله‌هایم هم از عمق دل سخن می‌زنم.

هوش مصنوعی: من از محبوبم صحبت می‌کنم و از پیوندی که با او دارم. همچنین از دل خود می‌گویم و از عهد و پیمانی که با او بسته‌ام.

هوش مصنوعی: کسی که دیده است یاری را با این‌همه سخت‌گیری، جفای او تماماً بر دل خود بی‌درد است.

هوش مصنوعی: کدام چشم چنین ماهی را دیده که دل را به درد می‌آورد، در حالی که همواره با عاشق بی‌چاره در جنگ و ستیز است.

هوش مصنوعی: از زندگی مردم دوری کن و در یک لحظه به پیوندی عمیق با دل خود دست پیدا کن، زیرا جایی برای دیگری در دل سرمستت نگذار.

هوش مصنوعی: زمانی که دل از هر گونه تعلق و دوستی خالی شود، او گفت: حالا تو هم وسایل خود را جمع کن و برو.

هوش مصنوعی: من از تنهایی لذت می‌برم و ترجیح می‌دهم که در این حالت تنها باشم و در آرامش و ناز زندگی کنم.

هوش مصنوعی: فریب او باعث شده است که از خودم دور شوم و اکنون در این وضعیت بی‌خانمان و ناامید به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: اکنون با هر که ملاقات می‌کنم، به نظر سازگار می‌آید و ارتباط داشتن با افرادی که با روحیه من همخوانی ندارند، ننگ و عیب است.

هوش مصنوعی: هر گلی در کنار خُس و خار است، اما وقتی با من می‌رسد، تنها و باصفا می‌شود.

هوش مصنوعی: او با دشمنش همیشه در حال صحبت و هیجان است، اما وقتی به من می‌رسد، سکوت می‌کند و بی‌احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: کسی از شب‌های طولانی و درد و رنج من نمی‌پرسد و توجهی به حال و وضعیت من ندارد.

هوش مصنوعی: او نمی‌گوید که در گذشته اسیری داشته‌ام که نجاتم دهد و برایم کمک کند.

هوش مصنوعی: هرگز نپرسد که از من چه خبر است و هرگز جستجو نکند که چیزی از من پیدا کند.

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توانم بگذارم کسی ببیند که چقدر در رنج و درد هستم، زیرا وقتی نمی‌گوید، من هم نمی‌توانم احساساتم را درباره بی‌تو بودن بیان کنم.

هوش مصنوعی: تا وقتی که او را نفرموده‌ام و در غم دوری‌اش سخنی نرانده‌ام، نمی‌توانم به او بگویم که دستش را به دامنم بزند.

هوش مصنوعی: نه مانند مینا که در کنارم می‌آید، و نه مانند ساغری که خستگی و دردسرم را برطرف کند.

هوش مصنوعی: نه مانند چنگی که نوازش می‌شود تا صداهاش را به گوش دیگران برساند، و نه مانند بربتی که با نواختن به هیجان می‌آید.

هوش مصنوعی: بوسه‌ای که بر لبانم می‌زنند مرا به یاد غم و جدایی او می‌اندازد و نمی‌توانم از آن اندوه شکایت نکنم.

هوش مصنوعی: نه کسی هست که به من کمک کند تا خاری را از پایم بیرون بیاورد و نه من کسی را دارم که راهی را به او بسپارم.

هوش مصنوعی: من هیچ دینی ندارم که بخواهم به خاطر آن مدتی در اسارت بمانم، و از اطاعت آن خوشنود باشم.

هوش مصنوعی: اکنون من بی‌دل و دین را می‌بینی، که خلاصه حال من همین است که مشاهده می‌کنی.

هوش مصنوعی: عجب اینجاست که اگر غیرت به خرج دهد، قلب به یاد روزهایی که از دست رفته، به توصیف درد و رنجی که کشیده، مشغول می‌شود.

هوش مصنوعی: به خاطر نگرانی از آزار دادن آن روح سرکش، از دل و احساساتم با نوشتن و قلم و کاغذ دور می‌شوم.

هوش مصنوعی: بهتر است که داستانی را از حال و روز خود بگویم و آن را به صورت رمزآلود و در پرده بیان کنم.

هوش مصنوعی: بیا ای ساقی، از آن شراب خوش‌آب و رنگ بیاور و بر این دل پرشور و آتشین بریز.

هوش مصنوعی: اگر ذهن و روح تو مانند آتش درخشان و پرشور باشد، امیدوارم که این شعله به آتش سوزاننده‌ای در جهان تبدیل نشود.

هوش مصنوعی: به من قدحی شراب بده تا وقتی که چهره خرم دوست را می‌بینم، شادی به دل بیاورد و غم او را فراموش کنم.