هوش مصنوعی: فرهاد به دختر زیبایی که مانند درخت سرو نو و تازه است، می‌گوید: لب‌های تو جان می‌دهند و موهای تو دل‌انگیز و جذاب‌اند.

هوش مصنوعی: تصویر تو از دل و جانم بیرون رفته است. نگاهی که به من کردی، مرا مست و ویران کرده.

هوش مصنوعی: موهای سیاه و پر پیچ و تاب تو، من را به دام انداخته است و شراب خوش رنگ تو در جام من است.

هوش مصنوعی: هر چیزی که از من بخواهی، با جان و دل انجام می‌دهم و تا جایی که بتوانم در این مسیر تلاش می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر کوه‌های سنگی و سخت هم وجود داشته باشند، با نیروی عشقش از ریشه و اساس آنها را از بین می‌برم.

هوش مصنوعی: اگر تصمیم بگیرم که تلاشی کنم، کوه چه اهمیتی دارد؟ من می‌توانم حتی گرد و غبار دریا را هم از آن بزدایم.

هوش مصنوعی: آن ماه مانند غنچه‌ای است که در باد سحرگاه شکوفا شده است، با شنیدن سخنان فرهاد.

هوش مصنوعی: پس از این صحبت‌ها و وابستگی‌هایی که ایجاد شد، توافق کردیم که این پیمان شیرین را به همراه شادی و خنده بپذیریم.

هوش مصنوعی: برای تحقق کار آن شخص شوخ و با ذوق، در هر مکانی جشن و سرور برپا می‌کند.

هوش مصنوعی: در هر دشت و صحرا، روزی دو بار مسیر را طی می‌کند و در این سفر، به بیان و به اشتراک گذاشتن احساسات و درون خود می‌پردازد.

هوش مصنوعی: وقتی که کار آن موردنظر به انجام برسد، او خواهد رفت و در آنجا با ماه خودکامه‌اش دیدار خواهد کرد.

هوش مصنوعی: پس از آن، لعل خوشبو و شیرین کم کم به برقراری ارتباط پرداخت و به خاطر شیرینی‌اش، او را ترک کرد.

هوش مصنوعی: به اسب شتاب داده و به گلگون فرمان راند، زیرا فرهاد از عاشق بودن و فدای جان شدن خبر دارد.

هوش مصنوعی: آن سرو بلند و آزاد که در بیستون بود، رفت و دیگر نه او در آنجا باقی مانده و نه فرهاد.