بر آن می بود کردن چاره ای پیش ، این مصراع به این شکل درست است زیرا اگر بگوییم بر آن می بود کرد چاره ای پیش با شیوه ی سخن در آن دوران تناسب ندارد که در قرون پیش مثدر را به طور کامل به کار می بردند نه مرخم. در ضمن خوانش آن نیز روان تر می شود.

ببخشید که مصدر را اشتباه نوشته ام که ناشی از لغزش انگشت است.

دگر انجا که معشوق جفاکیش
ببنند نوگلی با بلبل خویش
در شعر پارسی وفا از عاشق و جفا از معشوق است وانچه یاردلدار را ناز است دلشده  را نیاز است - عاشق دریا تشنه است  و دلبر گوهر اب دار -چشمه آبست و انرا راه نیست
وربود بیدل از ان اگاه نیست
چشمه رخشان از ان سو ابریز
اتش  از ابش بدین سو گشته تیز
می نماید ان درخشان اب را
تا کشد لب تشنه بیتاب را
  چونکه دلبر  شیوه ناز اورد
  تشنه  بر ابش برد باز اورد
نی دهد ابی گلویت را به تیغ
نی ستاند از گلو تیغ دریغ
تشنه لب دارد لب تیغش ز خون
تا تری سویت نگردد رهنمون
یاد لبهای  تو ای لب تشنه تیغ
داغها بر دل نهاده بی دریغ
ای  ابان تشنه  شمشیر یار
تا کیم خون در رگ و من شرمسار
چون خیارم بخش کن  ای   تیغ تیز
تا خورم بر تیغه تیز تو لیز