وحشی بافقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا کی ز مصیبت غمت یاد کنم</p></div>
<div class="m2"><p>آهسته ز فرقت تو فریاد کنم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>وقت است که دست از دهن بردارم</p></div>
<div class="m2"><p>از دست غمت هزار بیداد کنم</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۵۵

تا کی ز مصیبت غمت یاد کنم
آهسته ز فرقت تو فریاد کنم
وقت است که دست از دهن بردارم
از دست غمت هزار بیداد کنم

هوش مصنوعی: در این چند بیت، شاعر از درد و غم ناشی از جدایی و فقدان محبوبش سخن می‌گوید. او ابراز می‌کند که دیگر نمی‌تواند به یاد مصیبت‌ها و فراق محبوبش ادامه دهد و به فکر رهایی از این غم است. شاعر تصمیم دارد که به جای دلتنگی، برای فراموش کردن این درد، اقدام کند.

رباعی شمارهٔ ۵۳

رباعی شمارهٔ ۵۴

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/23089

هوش مصنوعی: تا کی باید به یاد مصیبت دوری تو، آهسته ناله و فریاد کنم؟

تا کی ز مصیبت غمت یاد کنم

آهسته ز فرقت تو فریاد کنم

هوش مصنوعی: زمانی فرارسیده که باید از گفتن احساساتم در مورد غمت دست بکشم و به هدف رهایی از این درد و اندوه، حرف‌های زیادی بزنم.

وقت است که دست از دهن بردارم

از دست غمت هزار بیداد کنم

رباعی شمارهٔ ۵۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۵۴ به خوانش علی پورزارع