وحشی بافقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای جان و تنم مطیع و شوق تو مطاع</p></div>
<div class="m2"><p>رفتی و جدا زان رخ خورشید شعاع</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هیهات که جان وداع تن کرد و نداد</p></div>
<div class="m2"><p>چندان مهلت که تن شتابد به وداع</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۴۷

ای جان و تنم مطیع و شوق تو مطاع
رفتی و جدا زان رخ خورشید شعاع
هیهات که جان وداع تن کرد و نداد
چندان مهلت که تن شتابد به وداع

هوش مصنوعی: این شعر درباره عشق و دلتنگی است. شاعر از جدایی معشوق می‌گوید و اینکه جانش به عشق او وادار است. او احساس می‌کند که با رفتن معشوق، از نور وجودش محروم شده و وداع با او برایش بسیار سخت و غیرقابل تحمل است. شاعر به شدت مشتاق است که بدنش بتواند با این جدایی کنار بیاید، اما احساس می‌کند که این امکان بسیار دشوار است.

رباعی شمارهٔ ۴۵

رباعی شمارهٔ ۴۶

هوش مصنوعی: ای جان و تن من به تو فرمانبردار است و آرزوی تو برای من ارزش و اعتبار دارد. تو همچون شعاعی از خورشید هستی که از من جدا شده‌ای.

ای جان و تنم مطیع و شوق تو مطاع

رفتی و جدا زان رخ خورشید شعاع

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توان پذیرفت که جان از بدن جدا شود و فرصت کافی برای بدن نداشته باشد تا با این جدایی وداع کند.

هیهات که جان وداع تن کرد و نداد

چندان مهلت که تن شتابد به وداع

رباعی شمارهٔ ۴۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده