وحشی بافقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای منشاء دانایی و ای مایه هوش</p></div>
<div class="m2"><p>بفرست از آن که تا سحر خوردم دوش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بسیار نه ، کم نه، آن قدر بخش که من</p></div>
<div class="m2"><p>هشیار نگردم و نمانم مدهوش</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۴۶

ای منشاء دانایی و ای مایه هوش
بفرست از آن که تا سحر خوردم دوش
بسیار نه  کم نه آن قدر بخش که من
هشیار نگردم و نمانم مدهوش

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از خدا خواسته است که دانایی و هوش بیشتری به او بدهد. او می‌خواهد که به اندازه کافی آگاهی و روشنایی دریافت کند که نه به اندازه‌ای باشد که هشیاری‌اش را از دست بدهد و نه به قدری کم که همچنان در حالت گیجی باقی بماند.

رباعی شمارهٔ ۴۴

رباعی شمارهٔ ۴۵

هوش مصنوعی: ای منبع دانش و سبب هوش! به من عطا کن از آنچه شب گذشته را تا صبح به خاطر آن سپری کردم.

ای منشاء دانایی و ای مایه هوش

بفرست از آن که تا سحر خوردم دوش

هوش مصنوعی: به اندازه‌ای به من عطا کن که نه خیلی زیاد باشد تا هوشیار شوم و نه آنقدر کم باشد که گیج و مدهوش بمانم.

بسیار نه ، کم نه، آن قدر بخش که من

هشیار نگردم و نمانم مدهوش

رباعی شمارهٔ ۴۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها