هوش مصنوعی: ای روزگار، قلبی دارم که به ظلم و ستم گرایش دارد. از تو می‌خواهم که مرا در برابر سختی‌ها و افراط‌ها محافظت کنی، تا چه زمان می‌توانم این وضعیت را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: من شیشه‌ای هستم که اگر بشکنم، آسیب می‌بینم و تو سنگی هستی که می‌توانی مرا بشکنی. من مانند پرنده‌ای هستم که از قفس خود آزاد شده‌ام.