وحشی بافقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شد یار و به غم ساخت گرفتار مرا</p></div>
<div class="m2"><p>نگذاشت به درد دل افکار مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون سوی چمن روم که از باد بهار</p></div>
<div class="m2"><p>دل می‌ترقد چو غنچه، بی‌یار، مرا</p></div></div>

دیوان وحشی بافقی به کوشش پرویز بابائی - وحشی بافقی - تصویر ۲۹۰

دیوان وحشی بافقی به کوشش حسین نخعی - وحشی بافقی - تصویر ۴۶۷

دیوان کامل وحشی بافقی به کوشش م. درویش با مقدمهٔ سعید نفیسی - وحشی بافقی - تصویر ۳۷۷

رباعی شمارهٔ ۴

شد یار و به غم ساخت گرفتار مرا
نگذاشت به درد دل افکار مرا
چون سوی چمن روم که از باد بهار
دل می ترقد چو غنچه بی یار مرا

هوش مصنوعی: شاعر از دلبسته شدن به یار و احساس غم و اندوه ناشی از دوری او صحبت می‌کند. او نمی‌تواند به درد دل و افکارش بپردازد و وقتی به چمن می‌رود، دلش مانند غنچه‌ای که یار ندارد، می‌لرزد. این ابیات نشان‌دهنده‌ی عشق و اندوه عاشقانه است.

رباعی شمارهٔ ۲

رباعی شمارهٔ ۳

هوش مصنوعی: دوست من به مشکلاتی که دارم پی برد و به من کمک کرد، اما او مرا تنها گذاشت تا با افکار و دردهای خودم دست و پنجه نرم کنم.

شد یار و به غم ساخت گرفتار مرا

نگذاشت به درد دل افکار مرا

هوش مصنوعی: وقتی به سوی باغ می‌روم، دل من مثل غنچه‌ای که در بهار و بدون همراه است، می‌لرزد و نگران می‌شود.

چون سوی چمن روم که از باد بهار

دل می‌ترقد چو غنچه، بی‌یار، مرا

رباعی شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها