وحشی بافقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مجنون که کمال عشق و حیرانی داشت</p></div>
<div class="m2"><p>مهری نه چو این مهر که میدانی داشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>این مهر نه عاشقی ست ، مهری ست که آن</p></div>
<div class="m2"><p>با یوسف مصر پیر کنعانی داشت</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۴

مجنون که کمال عشق و حیرانی داشت
مهری نه چو این مهر که میدانی داشت
این مهر نه عاشقی ست  مهری ست که آن
با یوسف مصر پیر کنعانی داشت

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به وصف مجنون می‌پردازد که تمام عشق و حیرانی را تجربه کرده است. او اشاره می‌کند که عشقی که مجنون نسبت به لیلی دارد، با مهر و دوست داشتن یوسف مصر متفاوت است و به نوعی عمیق‌تر و خاص‌تر است. این عشق نه فقط به عنوان عاشقی بلکه به عنوان نوعی محبت وصف‌ناپذیر مورد توجه قرار گرفته است.

رباعی شمارهٔ ۱۲

رباعی شمارهٔ ۱۳

هوش مصنوعی: مجنون که به تمام معنا عاشق و در حیرت بود، محبتش به گونه‌ای بود که تو می‌دانی و با این محبت فرق دارد.

مجنون که کمال عشق و حیرانی داشت

مهری نه چو این مهر که میدانی داشت

هوش مصنوعی: این عشق مانند عاشق بودن نیست؛ بلکه نوعی محبت است که یوسف مصر نسبت به پیرمرد کنعانی داشت.

این مهر نه عاشقی ست ، مهری ست که آن

با یوسف مصر پیر کنعانی داشت

رباعی شمارهٔ ۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده