هوش مصنوعی: متأسفانه، از درخشش و نورانی بودن چهرهٔ زهره، که تا همیشه، در پس پرده‌ای پنهان مانده، افسوس می‌خورم.

هوش مصنوعی: چراغ خانواده نعمت الله که روشنایی‌اش از محبت و زیبایی مانند شمع و ماه است.

هوش مصنوعی: وزش نسیم، کجا است که از حریم پاکی او به خاطر عطر مشک بر سرش بریزد؟

هوش مصنوعی: تا زمانی که از خاکستر، توده‌های بسیاری از مشک را ببیند، به یاد خرمن‌های انباشته می‌افتد.

هوش مصنوعی: ای آسمان، بر سر خود خاک بریز، چرا که دوری از تاج و مقام حکومتی را از ما گرفته‌ای.

هوش مصنوعی: بهتر است که شخص بی‌اهمیت به زمان و فرصت‌های خود بی‌توجهی نکند، زیرا زندگی بر اساس شانس و سرنوشت پیش می‌رود.

هوش مصنوعی: این عبارت به این معناست که یک فرد به مانند آینه‌ای است که جوهر روح او را نشان می‌دهد؛ اما تحت تأثیر رنگ سودا و غم، نتوانسته به طور کامل خود را پاک کند و از این تاثیرات رها شود.

هوش مصنوعی: به خاطر او، وقتی که سخت دلم پر درد و اندوه است، چشم خیالم به حکمت و نیکی بسته شده است.

هوش مصنوعی: هر زمان که به نوعی از سموم مبتلا می‌شده، مزاج و وضعیت جسمانی‌اش را با آن آزمایش می‌کرده است.

هوش مصنوعی: وقتی می‌دید که شمشیرش کارایی ندارد، بیشتر به آن فعالیت توجه می‌کرد و تلاشش را افزایش می‌داد.

هوش مصنوعی: او در نهایت کارش به جایی رسید که تنها راه نجاتش، فدا کردن جانش بود و هیچ درمان دیگری نداشت.

هوش مصنوعی: اگر در این شرایط پیچیده و پر از آشفتگی، به خودم اجازه می‌دادم که به دنبال خواسته‌های دل بگردم، آیا باز هم راهی به سوی روشنایی و حل مشکلات پیدا می‌شد؟

هوش مصنوعی: هیچ‌کس تا به حال با دشمن خود به این بی‌دلیل و ناپسند عمل نکرده است.

هوش مصنوعی: هر جا که بروی، برای تاریخ زندگی، این دو خط را شنیده‌ام.

هوش مصنوعی: چرا بدون دلیل به خود ناراحتی داده‌ای و بی‌مورد تصمیم به آسیب رساندن به جان خود گرفته‌ای؟