هوش مصنوعی: گل لاله‌اش به خاطر ناله‌ها و دردها نیلوفرگونه شده است. آه، معلم! برای چهره‌ات که سیاه شده، شرمنده‌ام.

هوش مصنوعی: ای معلم، ای خداوند نترس، ای ستمگر من، من را به خاطر خوبی‌های خودسرزنش نکن.

هوش مصنوعی: چهره زیبای تو مانع از دیدن جان‌افزا می‌شود و به خاطر عذر و بهانه‌ای چون خون‌بهای تو، هزاران نفر در این دنیا مانند تو بی‌ارزش به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: باد دستت بی‌حرکت و خشک است مانند خامه‌ای که از آن زیبایی چهره‌ات ساخته شده است. و چهره‌ات تاریک است مانند نوشته‌ای که درخشندگی ماه را در خود دارد.

هوش مصنوعی: از شما خواهش می‌کنم که مرا ببخشید، من از حال و آینده زندگی بی‌خبر بودم و اگر می‌دانستم، حتماً از آن به خوبی بهره‌برداری می‌کردم و آن را خراب نمی‌کردم.

هوش مصنوعی: این لحظه نیز نگران نباش، من برای پایان دادن به زندگی او مانند یک حیوان وحشی در پی تیراندازی هستم. درد عمیق و نابودکننده‌ای که با تیر عمر به جانم رسیده، همچون علفی کم‌خطر از بین خواهد رفت.