گنجور

شمارهٔ ۳۲۷

ای قامت تو جلوه ده شیوه‌های حسن
در هر کرشمهٔ تو نهان سد ادای حسن
خواهی بدار و خواه بکش ، ناپسند نیست
مستحسن است‌هر چه بود اقتضای حسن
سلطان حسن هر چه کند حکم حکم اوست
بگذار کار حسن به تدبیر و رای حسن
این حسن پنج روز به یوسف وفا نکرد
زنهار اعتماد مکن بر وفای حسن
دانی که گل ز باغ چرا زود می‌رود
یعنی که اندکیست زمان بقای حسن
گویی بزن که حال جهان برقرار نیست
حالا که در رکاب مراد است پای حسن
وحشی من و گدایی خوبان که این گروه
سلطان عالمند ز فر همای حسن

اطلاعات

وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکی‌درج

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

برگردان به زبان ساده

ای قامت تو جلوه ده شیوه‌های حسن
در هر کرشمهٔ تو نهان سد ادای حسن
هوش مصنوعی: ای قامت تو، زیبایی‌های مختلف در هر حرکت و گردش تو نهفته است و به‌طوری که از ظرافت و زیبایی‌ات می‌توان فهمید، بهتر از هر زیبایی دیگر به‌چشم می‌آید.
خواهی بدار و خواه بکش ، ناپسند نیست
مستحسن است‌هر چه بود اقتضای حسن
هوش مصنوعی: هر کاری که بخواهی انجام بده، چه نگه داشتن و چه از بین بردن، ناپسند نیست و در واقع پسندیده است. هر آنچه که به زیبایی و خوبی مربوط می‌شود، معقول است.
سلطان حسن هر چه کند حکم حکم اوست
بگذار کار حسن به تدبیر و رای حسن
هوش مصنوعی: سلطان حسن هر کاری که انجام دهد، طبق فرمان اوست. بنابراین، بگذار امور به تدبیر و نظر خود حسن پیش بروند.
این حسن پنج روز به یوسف وفا نکرد
زنهار اعتماد مکن بر وفای حسن
هوش مصنوعی: این زیبایی به یوسف فقط پنج روز وفادار بود، پس مراقب باش که بر وفای او اعتماد نکنی.
دانی که گل ز باغ چرا زود می‌رود
یعنی که اندکیست زمان بقای حسن
هوش مصنوعی: می‌دانی چرا گل از باغ زود می‌رود؟ این نشان‌دهنده آن است که زیبایی‌ها عمر کوتاهی دارند.
گویی بزن که حال جهان برقرار نیست
حالا که در رکاب مراد است پای حسن
هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که وضعیت دنیا ناپایدار و آشفته است، به ویژه زمانی که پای شخصی چون حسن در کار است که به خواسته‌ها و آرزوهایمان توجه دارد.
وحشی من و گدایی خوبان که این گروه
سلطان عالمند ز فر همای حسن
هوش مصنوعی: من از اشراف و نیکان به اندازه یک گدا هستم، زیرا این جمع بهترین‌ها هستند که در جهان حکم‌ران و سلطنت می‌کنند و زیبایی آنها سرشار از عظمت و جذابیت است.

خوانش ها

شمارهٔ ۳۲۷ به خوانش محمدرضا خوشدل
شمارهٔ ۳۲۷ به خوانش عندلیب