هوش مصنوعی: در از کار بسته ما، عقدهٔ ناراحتی و محرومیت وجود دارد که هیچ‌کس نمی‌تواند آن را باز کند. تنها کلید و قفلی که می‌تواند این زندان را بگشاید، خود ما هستیم.

هوش مصنوعی: اگر به جایی بروم که در آن گلهای زیبا و خوشبو وجود داشته باشد، غم و حسادت در دل من می‌افتد. در بین این زیبایی‌ها، شخصی بی‌ارزش و کم‌مقدار مانند من چه جایگاهی دارد؟ در چنین فضایی، کسی باید پیدا شود که بتواند روی من را ببیند.

هوش مصنوعی: هرگاه چیزی را ببینم که برایم خوشایند نیست، چنان احساساتی در من ایجاد می‌شود که اگر اشک‌هایم سرازیر نشوند، نمی‌توانم آن را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: دل من پر از غم و فشار است و نمی‌دانم این درد و اندوهی که در ذهنم دارم را چگونه بروز دهم و این گره‌های پنهان را چه کسی می‌تواند باز کند؟

هوش مصنوعی: دوستی که به شدت ترسناک است و ارتباطی که پر از دلهره و دشمنی است، واقعاً گنجی باارزش است. ولی این گنج تنها زمانی به دست می‌آید که کسی بتواند این رمز و راز را بشکند.

هوش مصنوعی: نگو ای وحشی که در امید ما باز خواهد شد، زیرا در نهایت خداست که این در را خواهد گشود. ای نادان، در واقع خودت نمی‌دانی که چه کسی در را خواهد گشود.