وحشی بافقیشمارهٔ ۱۷
بر قول مدعی مکش ای فتنهگر مرا
گر میکشی بکش به گناه دگر مرا
پیشت به قدر غیر مرا اعتبار نیست
بی اعتبار کرده فلک اینقَدَر مرا
شوقم چنان فزود که هرگه نهان شوی
باید دوید بر سر صد رهگذر مرا
برگردنم ز تیغ تو صد بار منت است
زیرا که وارهاند ز صد دردسر مرا
وحشی صفت ز عیب کسان دیده بستهام
ای عیبجو برو که بس است این هنر مرا
اطلاعات
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکیدرج
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
خوانش ها
غزل ۱۷ به خوانش عندلیب
حاشیه ها
1386/12/12 15:03
ناشناس
احتمالا مصراع دوم بیت ماقبل آخر ز صد درد سر است نه سد دردسر
---
پاسخ: با تشکر از شما تمامی «سد»های این شعر با «صد» جایگزین شد.
1399/04/17 17:07
پیمان
سلام
وازه سد معنای واژه صد را می رساند لزومی به تغییر نبود