هوش مصنوعی: برای کسانی که در وضعیت دشواری قرار دارند، امیدی به داشتن نیرویی تازه وجود دارد که می‌تواند به آنها بشارت بدهد و آنها را به انتظار رسیدن به یک حالت بهتر و وصالی خوشایند وادار کند.

هوش مصنوعی: در گوشه‌ای از ناامیدی، احساس می‌کنم که از همه مشکلات در امان نیستم. همانند قفسی که دور جانم را گرفته و بال‌های مرغی را که شکسته و ناتوان شده، محدود کرده است.

هوش مصنوعی: جَوِ وصل که از آن، غبار امید به وجود می‌آید، و از رطوبت آن، می‌توانم شکاف جدایی را پر کنم.

هوش مصنوعی: در نیمه شب، جانم در اتاق دل آرام نشسته و منتظر صدای پاهایی است که به خاطر خیالپردازی به سمت من می‌آیند.

هوش مصنوعی: من که به ملاقات محبوب نیاز دارم، آب خضر هم نمی‌تواند تشنگی مرا برطرف کند؛ چون این زلال برای کسی که تشنه است، همچنان نمی‌تواند عطش را رفع کند.

هوش مصنوعی: دل از زیبایی او فریب خورده و در فضایی شاد و سرشار از امید، هر طرف که نگاه کنی، آرزوهای دست نیافتنی و خیالاتی را می‌بینی.

هوش مصنوعی: شخصی که در عشق غرق شده و حیران مانده، چطور می‌تواند از شکرِ لحظه‌ی وصال سخن بگوید؟ آیا می‌توان از زبان خاموش کسی که در حیرت است، عذری خواست؟