هوش مصنوعی: دل من برای زیبایی و چهره‌ی معشوق به شدت جنب و جوش دارد و از آشفته‌گی و سردرگمی در این دنیا می‌ترسد. ای کاش کسی دیگر نیز در این پریشانی گرفتار نشود.

هوش مصنوعی: نمی‌توانی از ما جان بگیری، پس به خاطر این دشنامی که می‌دهی، از لب‌هایت که پر از آرزوهای بی‌خیال است، گله نکن. چرا باید این‌قدر به خودت زحمت بدهی؟

هوش مصنوعی: در دل من زخم‌هایی وجود دارد که ناشی از تیرهای بدخواهی اوست. این تیرها همچون پیکان‌های خونین، دل را پر از درد کرده‌اند.

هوش مصنوعی: در این بیت، به زیبایی و ارزشمند بودن لبان کسی اشاره شده است که به جان و روح انسان اهمیت می‌دهد. این لب‌ها همچون لعل و سنگ قیمتی هستند، و گویی صاحب آن‌ها به خاطر جذابیت و دلنشینی‌شان، ارجمند و ارزشمند به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: من درصدم که با هر تلاشی جانم را از غم رها کنم، اما بدون عشق و محبت معشوق، این کار به سادگی ممکن نیست.

هوش مصنوعی: ناله و فریادی که از درد و غم برمی‌آید، باعث شده که جانم خشک و خاکستر شود. حتی آنچه را که قبلاً به عنوان نشانهٔ مهمانی خود می‌دانستم، دیگر چیزی از آن باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: من مانند یوسف هستم که لباسش را به خاطر ناامیدی از دست داده و در گوشه‌ای از درد و غم نشسته‌ام، شبیه پیرمردی از مصر که در عذاب و اندوه است.

هوش مصنوعی: از دور چرخ زمان، انسان در چاه غم گرفتار شده و به دلیل سرنوشت‌های مقدر شده، به نوعی زندانی شده است.

هوش مصنوعی: بهار و زیبایی و هر فردی با چهره‌ای زیبا به باغ گل آمده‌اند، اما من درگیر درد دل و جدایی و حسرت‌های گذشته هستم.

هوش مصنوعی: در دشت، غزالان به زیبایی لاله‌ها می‌نگرند و در کنار گل‌ها، عطر غنچه‌ها پیچیده است. در این فضا، صدای شاعرانه‌ای مانند غزل‌خوانی هزاران نفر به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: دشت به زیبایی سبز و پر گل شده است و چمن‌ها از گل‌های قرمز پر شده‌اند، به طوری که به جواهرات و زیبایی‌های دلربا می‌مانند.

هوش مصنوعی: از گل‌های آتشین، سر برآورد و از هر سو، باغ داغی را که در دل نهان بود، آشکار ساخت.

هوش مصنوعی: زمین با عطر و بویی خوش‌آمیز پر شد و گلی به نام سهیل در آن شکوفا گشت، به طوری که باغ و بوستان از روشنی لاله روشن و تابناک شد.

هوش مصنوعی: صدای ناله بلبل در همه جا پیچید و هر جا را در باغ گل به صدا درآورد. گل دیگری به صدا درآورده و نشان از ورود یک فرمانروایی جدید است.

هوش مصنوعی: در باغ نرگس، سر عصا را به دقت نگه‌داشته‌اند، گویی که او را برای خدمت در درگاه گل‌ها منصوب کرده‌اند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم که این نسیم صبحگاهی از کجا آمده که سبزه و گل را بر روی زمین به زیبایی پراکنده کرده است.

هوش مصنوعی: آیا کسی از مقام والا و بزرگ آسمان به زمین آمده است که چنین ارزشی دارد که خاکی که زیر پایش است، اعتبارش از تاج سلطنت بیشتر است؟

هوش مصنوعی: امام مأموری است که هم انسان‌ها و هم جن‌ها به او احترام می‌گذارند. او شاه اقتدار و قدرت است و آنچه در دست دارد، برتر از همه است. حتی مقام و منزلت او به گونه‌ای است که گداها نیز سعادتمند می‌شوند اگر در آستان او باشند. او به قدری بزرگ و محترم است که به سلیمان، پیامبر بزرگ، نیز تشبیه می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر در جنگل به خاطر عدالت او صدای شجاعتی شنیده شود، شیر هم گاو را مانند قربانی می‌درد.

هوش مصنوعی: اگر نسیمی از باغ عبور کند، تعجبی ندارد اگر به کودکان گیاهی جان و زندگی ببخشد.

هوش مصنوعی: هر که از راه محبت و دوستی آن یار بهره‌مند نیست، قطعا دشمن اوست. چگونه می‌تواند یک چیز بی‌روح و بی‌جان (مانند اجسام بی‌جان) چیزی از روح انسانی و قدرت احساس را داشته باشد؟

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی دل خود را آباد کنی، باید نشان عشق و محبت را در زندگی‌ات پیدا کنی، زیرا بدون وجود کسی برای اداره‌اش، مانند سرزمینی بدون ولی، دل به ویرانی می‌گراید.

هوش مصنوعی: دل سنگی دشمن از شدت ضربه شمشیرش به شدت خونین می‌شود، همچنان که پرتو مهر، سنگ را به گوهر زیبای بدخشانی تبدیل می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر خبری از دست دادن جواهراتش به گوشش برسد، دیگر صدف نمی‌تواند کاسه‌اش را زیر باران بگذارد.

هوش مصنوعی: کجا ممکن است کسی که با بخشش‌هایش لاف می‌زند، بتواند با دست سخاوتش بخششی انجام دهد؟ او چه می‌داند که لطف و شیوه بخشش چگونه است؟

هوش مصنوعی: عجیب نیست که گرگ در دور و بر گله‌اش مثل سگ رفتار کند، اگر چوپان به او نزدیک شود و قصد سلطنت داشته باشد.

هوش مصنوعی: در روز جنگ، اگر پرچم با تیغ درخشان بالا رود، بر سر دشمن تیره‌دل ضربه‌ای خواهد زد که او را به خاک می‌زند.

هوش مصنوعی: خود را در بیابان پنهان کن و از ضربه‌ی شمشیر او بگریز، همان‌طور که موجودی بزرگ و ترسناک از شعله‌های آتش فرار می‌کند.

هوش مصنوعی: من در هنر مدح‌خوانی چنان جادو و فسون‌هایی را می‌سازم که فکر و اندیشه‌ام مانند هاروت، به جادوگری در الفاظ و شعر مشغول شود.

هوش مصنوعی: من با زبانی فریبنده سخن می‌گویم که شخصی که خود را در هنر بیان بی‌نظیر می‌داند، تحت تأثیر قرار گیرد.

هوش مصنوعی: نیمه کسی که سخنانش به سرقت رفته، مانند دریا و عمق طبعش را در محفل شعر و کلام به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: برخی از افراد با ادعای پادشاهی، تلاش می‌کنند تا آثار شعرای قدیمی را جمع‌آوری و به‌صورت یک کتاب منظم منتشر کنند.

هوش مصنوعی: تمامی دزدان بدون هنر به سادگی در برابر هم نشسته‌اند و در کنار همدل خود، نقشه‌هایشان را می‌کشند. پس به سراغ دشمن جان بروید.

هوش مصنوعی: مدت زمانی سپری شده است، اما هر کدام از کوه‌های دانش به تماشا نشسته و گوش به صدای بهرام داده‌اند، مانند دزدان پنهانی که در کمین نشسته‌اند.

هوش مصنوعی: در لحظه‌ای که به تو نظر می‌افکنند، به خاطر خودپسندی‌هایت، مانند شاعری که برای دل‌های سنگین شعر می‌سراید، توجهی به تو می‌شود.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توان انتظار داشت که کافران داستانی را بپذیرند، وقتی که آیات قرآن را با زبان خود بر بی‌ارزشان بخوانی؟

هوش مصنوعی: از آن دزدان بی‌رحم و ناعادل، آن مقدار از ارزش‌های ادبی و سخنوری که باید، تحت تأثیر قرار گرفت و بی‌ارزش شد.

هوش مصنوعی: هر جا که سحر و جادوگری هست و کسانی نکته‌هایی را روایت می‌کنند، در جهان نیز از عریانی و بی‌پایه‌گی چیزی وجود ندارد؛ مانند رندانی که در لباس چوپان‌ها، با کمبودهایی روبرو هستند.

هوش مصنوعی: ای دل، تو که سرشار از احساس‌ها و افکار وحشی هستی، اگر فقط یک کلمه از من بشنوی، چرا در فکر و اندیشه‌ات غرق می‌شوی و خود را از غم و اندوه عریان می‌کنی؟

هوش مصنوعی: به تماشای آب در حال جریان بایست، در حالی که شخصی برهنه از سردی باد زمستانی می‌لرزد.

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که در برابر افراد بی‌خاصیت و فاقد ارزش، آبروی خود را حفظ می‌کند، حتی اگر در گوشه‌ای از فقر زندگی کند و جانش در پی نان به خطر بیفتد.

هوش مصنوعی: می‌خواهم در نوشتن نامه‌ام، از بیان افکار و شکایاتم جلوگیری کنم، زیرا احساس می‌کنم که این داستان‌ها و ناراحتی‌ها بسیار طولانی و مفصل شده‌اند.

هوش مصنوعی: ای خداوند، تا زمانی که ماه نو به خطر بیفتد و در این دریا غرق شود، که نوح با طوفان آن را از فنا نجات داد.

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر عشق تو خود را در کناری رها کرده، مانند یک کشتی سرگردان است که در این دریای طوفانی در حال حرکت است.