وحیدالزمان قزوینی » شهرآشوب کوچک » بخش ۳۲ - صفت شیشه گر

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بر شیشه گران گذارم افتاد</p></div>
<div class="m2"><p>آن جا دل خسته رفت بر باد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از سینه ام آن غریب بگریخت</p></div>
<div class="m2"><p>هم جنس بدید و در وی آویخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>مانند کبوتری که پرّید</p></div>
<div class="m2"><p>شد داخل کلّه بر نگردید</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>این شیشه شکست از جدایی</p></div>
<div class="m2"><p>دارد ز گداز مومیائی</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>آن غیرت مهر و رشک مهتاب</p></div>
<div class="m2"><p>از بس حُسنش فتاده سیراب</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>چون آبله شیشه ز آتش تیز</p></div>
<div class="m2"><p>آید بیرون ز آب لبریز</p></div></div>

بخش ۳۳ - صفت کحّال

بر شیشه گران گذارم افتاد
آن جا دل خسته رفت بر باد
از سینه ام آن غریب بگریخت
هم جنس بدید و در وی آویخت
مانند کبوتری که پرید
شد داخل کله بر نگردید
این شیشه شکست از جدایی
دارد ز گداز مومیایی
آن غیرت مهر و رشک مهتاب
از بس حسنش فتاده سیراب
چون آبله شیشه ز آتش تیز
آید بیرون ز آب لبریز

بخش ۳۱ - صفت شمشیرگر

بخش ۳۲ - صفت شیشه گر

بر شیشه گران گذارم افتاد

آن جا دل خسته رفت بر باد

از سینه ام آن غریب بگریخت

هم جنس بدید و در وی آویخت

آن غیرت مهر و رشک مهتاب

از بس حُسنش فتاده سیراب

چون آبله شیشه ز آتش تیز

بخش ۳۲ - صفت شیشه گر

اطلاعات