هوش مصنوعی: نجار پسر زند همیشه دل مرا از ظلم و آسیب‌هایش می‌خراشد.

هوش مصنوعی: بر روی بستری از کاه، مانند تخته‌ای که زیر لبه‌ی تیز و برنده قرار گرفته است، احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی آن پسر آمد و رفت، متوجه شدم که در دل من، غم و اندوهی نشسته است.

هوش مصنوعی: هر قدمی که برداشته‌ام، به عقب برمی‌گردم مثل اره، و این باعث شده که امیدم قطع شود.

هوش مصنوعی: تا وقتی که دل من به خاطر عشق او در آتش است، دنیا و آخرت من ویران و خراب است.

هوش مصنوعی: در این دچار کشمکش و جدال هستم که مانند اره‌ای که در دست آن پری زیباست، از دو سو تحت فشارم و نمی‌دانم کدام طرف بروم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که غم او بر دلم سنگینی می‌کند، رابطه‌ام با او به دو صورت برقرار است و تنها یارم سرنوشت من را رقم می‌زند.

هوش مصنوعی: وقتی که ذوق و شوق پیدا می‌کنم، آهنگ از شدت احساسات من به هم می‌ریزد و حتی سنگ هم به خاطر این حال و هوا از جا کنده می‌شود.

هوش مصنوعی: چشم دشمن مانند ارّه‌ای تیز است که بر روی سینه‌ام به خاطر جفای تو تأثیر می‌گذارد و دردمند می‌کند.

هوش مصنوعی: این جمله بیانگر این است که بر روی استخوان‌های من پوست کشیده شده، مانند کاغذی که بر روی پنجره قرار دارد و این به خاطر غم و اندوهی است که از دوست دارم. انگار غم دوست به قدری عمیق است که به جان و وجود من نفوذ کرده و مرا تحت تأثیر قرار داده است.

هوش مصنوعی: چهره‌ای این‌چنین زیبا و مهارت‌هایی که دارد، نشانه‌ای از قدرت خداوند است.

هوش مصنوعی: در اینجا به تصویر کشیده شده که چگونه انسان‌ها در گذشته با دقت و سرعت به درک و فهم وقایع زندگی مشغول بوده‌اند، و روز و شب به عنوان دو بخش اصلی از زندگی، همچون تخته‌ای بر فراز آسمان در نظر گرفته شده است. این تصویر نشان‌دهنده تلاش بشر برای درک و شناخته شدن در جهان بزرگ‌تر است.