وحیدالزمان قزوینی » شهرآشوب کوچک » بخش ۱۸ - صفت شمّاعی

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بینی چو جمال شمع ریزان</p></div>
<div class="m2"><p>چون شمع ترا به لب رسد جان</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون شمع جبین چو بر فروزند</p></div>
<div class="m2"><p>دل را بازند و باز سوزند</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>چون شان عسل شود از ایشان</p></div>
<div class="m2"><p>هر روز هزار خانه ویران</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>گشت از رُخشان که هست گلشن</p></div>
<div class="m2"><p>چشم و دل من چو شمع روشن</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>زین شعله دلم چو شمع گردید</p></div>
<div class="m2"><p>سر رشته ی صد هزار امّید</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>دل ها چو ز جورشان گدازند</p></div>
<div class="m2"><p>با سوز درون چو شمع سازند</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>آتش در سر چو شمع دارند</p></div>
<div class="m2"><p>چون اشک ز چشم تر نبارند</p></div></div>

بخش ۱۹ - صفت صحّاف

بینی چو جمال شمع ریزان
چون شمع ترا به لب رسد جان
چون شمع جبین چو بر فروزند
دل را بازند و باز سوزند
چون شان عسل شود از ایشان
هر روز هزار خانه ویران
گشت از رخشان که هست گلشن
چشم و دل من چو شمع روشن
زین شعله دلم چو شمع گردید
سر رشته ی صد هزار امید
دل ها چو ز جورشان گدازند
با سوز درون چو شمع سازند
آتش در سر چو شمع دارند
چون اشک ز چشم تر نبارند

بخش ۱۷ - صفت دلاک

بخش ۱۸ - صفت شمّاعی

چون شمع ترا به لب رسد جان

چون شمع جبین چو بر فروزند

دل را بازند و باز سوزند

چون شان عسل شود از ایشان

گشت از رُخشان که هست گلشن

زین شعله دلم چو شمع گردید

سر رشته ی صد هزار امّید

دل ها چو ز جورشان گدازند

با سوز درون چو شمع سازند

چون اشک ز چشم تر نبارند

بخش ۱۸ - صفت شمّاعی

اطلاعات