هوش مصنوعی: چراغ دل من، میرباقر، با نور حضورش، روشن کننده راهی است که همواره از ویژگی‌های بزرگ و بارز او می‌تابد.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به این است که شخصی با بار گران زندگی و مشکلاتی که تحمل کرده، به جایی می‌رود که آرامش و شادی وجود دارد و از دنیای پر از غمش جدا می‌شود. این حرکت نمادی است از رهایی از رنج و دلتنگی و دستیابی به سعادت است.

هوش مصنوعی: با رفتن او، آرامش از جان‌ها رخت بربست و از غیبت او، دل‌ها بی‌خبر و بی‌قرار شدند.

هوش مصنوعی: از غم او، جهانی پر از تلخی وجود دارد و از درد جدایی‌اش، جهانی پر از شور و زنده بودن به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: چرا یک مرد باهوش و صاحب نظر دل خود را در جایی بگذارد که پر از درد و رنج است و هیچ نشانی از دوام و ماندگاری ندارد؟

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه شادی او با غم در هم آمیخته است، هیچ‌کس نمی‌داند که چقدر او درونش غمگین است در حالی که به نظر می‌رسد در مراسم جشن و خوشحالی قرار دارد!

هوش مصنوعی: مانند تیری که از کمان رها می‌شود، راه راست به سرعت و بی‌درنگ عبور می‌کند.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که در این دنیا، هیچ چیز نمی‌تواند از قدرت و توانایی کمان آسمانی (فلک) فرار کند و همه چیز تحت تأثیر آن قرار دارد. به عبارتی، هیچ چیزی نمی‌تواند از تسلط و فرمانروایی آسمان رهایی یابد.

هوش مصنوعی: زمانی که خبر فوت او را شنیدم، من که دردمند بودم، از دل ناآرامم خواستم از آنچه در خاطر دارم بگویم.

هوش مصنوعی: با صدق و اخلاص دعا می‌کند که قبر او مملو از نور باشد.