واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون دیده بینشم عطا فرمودند</p></div>
<div class="m2"><p>محتاج بعینکم عبث ننمودند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کم بود دودیده بهر عبرت مارا</p></div>
<div class="m2"><p>ز آن روی دودیده هم بر آن افزودند</p></div></div>

شمارهٔ ۶۸

چون دیده بینشم عطا فرمودند
محتاج بعینکم عبث ننمودند
کم بود دودیده بهر عبرت مارا
ز آن روی دودیده هم بر آن افزودند

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به نعمت بینش و بصیرت اشاره می‌کند که به او داده شده است. او می‌گوید که این نعمت بی‌دلیل نبوده و به همین خاطر او نیاز به نگاه‌های ظاهری ندارد. در واقع، شفافیت دینی و معنوی او به او کمک کرده تا بیشتر از آنچه که با دیده عادی می‌بیند، عبرت بگیرد و درک عمیق‌تری از امور پیدا کند.

شمارهٔ ۶۶

شمارهٔ ۶۷

هوش مصنوعی: وقتی که به من بصیرت و بینش دادند، دیگر به چشم‌های شما نیازی نیست و از این رو، عبث و بیهوده به شما روی نیاوردم.

چون دیده بینشم عطا فرمودند

محتاج بعینکم عبث ننمودند

هوش مصنوعی: چشمان ما از دیدن تجربه‌ها کمبود داشتند، به همین خاطر بر روی آن دید، چیزهای بیشتری اضافه کردند.

کم بود دودیده بهر عبرت مارا

ز آن روی دودیده هم بر آن افزودند

شمارهٔ ۶۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده