واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کس را چو زبان نرم خود همدم نیست!</p></div>
<div class="m2"><p>پشتی، چون روی گرم در عالم نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از بد گهران، چه نقص خوشخویان را؟</p></div>
<div class="m2"><p>تا شیشه بود نرم، ز سنگش غم نیست</p></div></div>

شمارهٔ ۴۵

کس را چو زبان نرم خود همدم نیست
پشتی چون روی گرم در عالم نیست
از بد گهران چه نقص خوشخویان را
تا شیشه بود نرم ز سنگش غم نیست

هوش مصنوعی: این شعر به احساس تنهایی و کمبود همراهی در زندگی اشاره دارد. شاعر می‌گوید که اگر کسی نتواند با زبان نرم و دوستانه‌اش همدمی پیدا کند، پشتیبانی در دنیا نخواهد داشت. همچنین به این نکته اشاره می‌کند که بدی‌ها و مشکلات افراد بدسرشت نمی‌توانند بر خوش‌خویان تأثیر بگذارند، چرا که خوش‌خوها مانند شیشه‌ای هستند که نرم و لطیفند و از سنگ‌های سخت آسیب نمی‌بینند.

شمارهٔ ۴۳

شمارهٔ ۴۴

هوش مصنوعی: هیچ‌کس را همدمی مانند زبان نرم خود نیست! مانند پشتی گرم در دنیا وجود ندارد.

کس را چو زبان نرم خود همدم نیست!

پشتی، چون روی گرم در عالم نیست

هوش مصنوعی: اگر افراد بد ذات وجود داشته باشند، چه آسیبی به انسان‌های نیکو و خوش‌اخلاق می‌زند؟ تا زمانی که شیشه نرم باشد و در برابر سنگ، مقاومتی نشان ندهد، نباید نگران آسیب آن بود.

از بد گهران، چه نقص خوشخویان را؟

تا شیشه بود نرم، ز سنگش غم نیست

شمارهٔ ۴۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده