واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ز آن موی میان، فکر مرا جانکاه است</p></div>
<div class="m2"><p>زآن زلف رسا، دست سخن کوتاه است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خوش با دل زار عاشقان پیچیده است</p></div>
<div class="m2"><p>آن زلف مگر ز دودمان آه است؟!</p></div></div>

شمارهٔ ۳۵

ز آن موی میان فکر مرا جانکاه است
زآن زلف رسا دست سخن کوتاه است
خوش با دل زار عاشقان پیچیده است
آن زلف مگر ز دودمان آه است

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به زیبایی و تأثیرگذاری موی محبوب اشاره می‌کند و از درد فکری که به خاطر آن موی زیبا به جانش می‌آید، سخن می‌گوید. او بیان می‌کند که زیبایی زلف محبوب باعث می‌شود که سخنان عاشقان به درستی بیان نشود و این زلف شگفت‌انگیز نمادی از اندوه و آتش عشق است.

شمارهٔ ۳۳

شمارهٔ ۳۴

هوش مصنوعی: به خاطر موی زیبایش، فکر و خیال من مشغول و آشفته است و از آن زلف جذاب، زبانم از صحبت کردن ناتوان است.

ز آن موی میان، فکر مرا جانکاه است

زآن زلف رسا، دست سخن کوتاه است

هوش مصنوعی: زلف خوش و زیبا و پیچش آن به دل‌های غم‌زده عاشقان تعلق دارد، آیا این زلف از نسل اشک و آه نیست؟

خوش با دل زار عاشقان پیچیده است

آن زلف مگر ز دودمان آه است؟!

شمارهٔ ۳۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده