واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ملک است چو خانه‌ای که دردار فناست</p></div>
<div class="m2"><p>از پادشه و رعیت این خانه به جاست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شاهست چو خانه‌ای، رعیت دیوار</p></div>
<div class="m2"><p>جا بر سرشان دارد و زیشان برپاست</p></div></div>

شمارهٔ ۲۱

ملک است چو خانه ای که دردار فناست
از پادشه و رعیت این خانه به جاست
شاهست چو خانه ای رعیت دیوار
جا بر سرشان دارد و زیشان برپاست

هوش مصنوعی: این بیت‌ها به تمثیل خانه‌ای اشاره دارند که مملو از فنا و زوال است. در این خانه، هم پادشاه و هم رعیت وجود دارند؛ پادشاه مانند دیواری است که بر سر رعیت قرار دارد و به نوعی سرپناه و قدرت اوست. این اشعار به اندیشه گذرا بودن زندگی و جایگاه انسان‌ها در آن پرداخته و نشان دهنده‌ی ارتباطی است که بین حاکم و مردم وجود دارد.

شمارهٔ ۱۹

شمارهٔ ۲۰

هوش مصنوعی: سلطنت مانند خانه‌ای است که در آن نشانه‌های زوال و فنا وجود دارد. در این خانه، هم پادشاه و هم رعیت حضور دارند و همواره در حال تغییر و گذراندن روزگار هستند.

ملک است چو خانه‌ای که دردار فناست

از پادشه و رعیت این خانه به جاست

هوش مصنوعی: شاه مانند یک خانه است و رعیت به مانند دیوار، که بر سر آن ایستاده‌اند و بر روی او قرار دارند.

شاهست چو خانه‌ای، رعیت دیوار

جا بر سرشان دارد و زیشان برپاست

شمارهٔ ۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده