واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>افگند ز پای، ضعف پیری ما را</p></div>
<div class="m2"><p>از دست ستد، پای جهان پیما را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>می برد مرا براه، پا تا امروز</p></div>
<div class="m2"><p>من بعد، براه می برم من پا را</p></div></div>

دیوان ملا محمدرفیع واعظ قزوینی (با تصحیح و مقدمه و فهارس) به کوشش سید حسن سادات ناصری - ملا محمد رفیع واعظ قزوینی - تصویر ۲۳۱

شمارهٔ ۳

افگند ز پای ضعف پیری ما را
از دست ستد پای جهان پیما را
می برد مرا براه پا تا امروز
من بعد براه می برم من پا را

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساساتی است که ناشی از ضعف و پیری است. شاعر احساس می‌کند که پیری او را زمین‌گیر کرده و قدرت حرکت را از او گرفته است. او به این فکر می‌افتد که اکنون دیگر نمی‌خواهد به جهان وفادار بماند و به جایی برود که خودش می‌خواهد. در واقع، او تصمیم می‌گیرد که در آینده مسیر زندگی را خود انتخاب کند.

شمارهٔ ۱

شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: با فرود آمدن از پا، ناتوانی ناشی از پیری ما را از بین برد، پای آن کسی که در جهان سفر می‌کند.

افگند ز پای، ضعف پیری ما را

از دست ستد، پای جهان پیما را

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که تا امروز، من به جایی رفته‌ام که پاهایم مرا به آنجا هدایت کرده‌اند، و از این به بعد، من خودم هدایت پاهای خود را به عهده می‌گیرم. به نوعی بیانگر این است که در آینده، خودم انتخاب‌کننده مسیرم خواهم بود.

می برد مرا براه، پا تا امروز

من بعد، براه می برم من پا را

شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده