واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>حسنت، روزی که دست و شمشیر افراخت</p></div>
<div class="m2"><p>اول نگهت بطاقت دل پرداخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>برخاستنت، بخاک و خونم انداخت</p></div>
<div class="m2"><p>تمکین خرام، بر صف هوشم تاخت</p></div></div>

شمارهٔ ۱۸

حسنت روزی که دست و شمشیر افراخت
اول نگهت بطاقت دل پرداخت
برخاستنت بخاک و خونم انداخت
تمکین خرام بر صف هوشم تاخت

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر روزی را توصیف می‌کند که حسنت، با دست و شمشیرش، نمایان می‌شود. نگاه توانی‌اش به دل شاعر نفوذ می‌کند و او را تحت تأثیر قرار می‌دهد. همچنین، شاعر به هیبت و وقار حسنت اشاره می‌کند که همچون یک فرمانده بر صف هوش و هوشیاری‌اش می‌تازد و او را به خاک و خون می‌اندازد.

شمارهٔ ۱۶

شمارهٔ ۱۷

هوش مصنوعی: زیبایی تو در روزی که دست و شمشیر را بالا بردی، نخستین نگاه تو دل مرا تحت تاثیر قرار داد.

حسنت، روزی که دست و شمشیر افراخت

اول نگهت بطاقت دل پرداخت

هوش مصنوعی: وقتی تو برخاستی، من را به خاک و خون انداختی و با وقار و زیبایی، بر عقل و اندیشه‌ام حمله‌ور شدی.

برخاستنت، بخاک و خونم انداخت

تمکین خرام، بر صف هوشم تاخت

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده