واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای دل، تو به تنگم از جفا آوردی</p></div>
<div class="m2"><p>ای تن تو مرا به سر چه‌ها آوردی؟!</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مرگ آمد و هنگام جدایی‌ست کنون</p></div>
<div class="m2"><p>ای عمر خوش آمدی، صفا آوردی</p></div></div>

شمارهٔ ۱۲۴

ای دل تو به تنگم از جفا آوردی
ای تن تو مرا به سر چه ها آوردی
مرگ آمد و هنگام جدایی ست کنون
ای عمر خوش آمدی صفا آوردی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از دل و تن خود شکایت می‌کند که به او زحمت و رنج داده‌اند. او به جدایی و مرگ اشاره می‌کند و می‌گوید اکنون زمان وداع رسیده است. همچنین از عمر خود یاد می‌کند و به خاطر لحظات خوشی که به او داده، تشکر می‌کند.

شمارهٔ ۱۲۲

شمارهٔ ۱۲۳

امیر شاهی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳

هوش مصنوعی: ای دل، چرا از رنج و سختی‌ها دل‌زده‌ای؟ تو ای جسم با من چه مشکلاتی به وجود آوردی؟

ای دل، تو به تنگم از جفا آوردی

ای تن تو مرا به سر چه‌ها آوردی؟!

هوش مصنوعی: مرگ نزدیک شده و زمان وداع است. ای زندگی، خوش آمدی و شادی را به همراه آوردی.

مرگ آمد و هنگام جدایی‌ست کنون

ای عمر خوش آمدی، صفا آوردی

شمارهٔ ۱۲۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده