واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر صاحب تاج و کمری، ورپاجی</p></div>
<div class="m2"><p>با تیر قضا چه چاره جز آماجی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شد موی تو پنبه، قد کمان، این رمزیست</p></div>
<div class="m2"><p>یعنی که: اجل میکندت حلاجی</p></div></div>

شمارهٔ ۱۲۲

گر صاحب تاج و کمری ورپاجی
با تیر قضا چه چاره جز آماجی
شد موی تو پنبه قد کمان این رمزیست
یعنی که اجل میکندت حلاجی

هوش مصنوعی: این شعر به مسأله تقدیر و سرنوشت اشاره دارد. شاعر می‌گوید که اگر کسی داراب تاج و قدرت باشد، وقتی تقدیر (تیر قضا) به او بپردازد، چه کاری از دستش برمی‌آید؟ او با تشبیه موی محبوب به پنبه‌ی کمان، به مفهوم حلاجی و چرخش تقدیر می‌پردازد، که نشان می‌دهد سرنوشت نمی‌تواند تغییر کند و آخر کار همه باید به مرگ رضایت دهند.

شمارهٔ ۱۲۰

شمارهٔ ۱۲۱

هوش مصنوعی: اگر کسی دارای پادشاهی و قدرت باشد، یا در مسیری خطرناک با تقدیر روبرو شود، چه راهی جز مقابله و تحمل مشکلات دارد؟

گر صاحب تاج و کمری، ورپاجی

با تیر قضا چه چاره جز آماجی

هوش مصنوعی: موهای تو مثل پنبه نرم و قد تو مانند کمان است، این نمادی است از اینکه: مرگ به تو نزدیک است و تو را در حال خرد کردن و تحلیل قرار می‌دهد.

شد موی تو پنبه، قد کمان، این رمزیست

یعنی که: اجل میکندت حلاجی

شمارهٔ ۱۲۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده