واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هستی نبود، جز غم و رنج و تعبی</p></div>
<div class="m2"><p>دروی نبود نشان ز عیش و طربی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شد هر که خلاص از خم این رشته عمر</p></div>
<div class="m2"><p>می دان که گسیخت ریسمان عجبی</p></div></div>

شمارهٔ ۱۲۱

هستی نبود جز غم و رنج و تعبی
دروی نبود نشان ز عیش و طربی
شد هر که خلاص از خم این رشته عمر
می دان که گسیخت ریسمان عجبی

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به بیان دیدگاه خود درباره هستی و زندگی می‌پردازد. او می‌گوید که زندگی جز غم و رنج نیست و هیچ نشانه‌ای از شادی و خوشی در آن وجود ندارد. آنانی که از این زنجیره عمر رها شدند، باید بدانند که این آزادی نتیجه گسستگی از مسایل و مشکلات زندگی است. به‌طور کلی، این اشعار نگاهی تلخ و واقع‌گرایانه به زندگی و دردهای آن دارند.

شمارهٔ ۱۱۹

شمارهٔ ۱۲۰

هوش مصنوعی: دنیا جز غم و درد و ناراحتی نیست و درویش هیچ نشانی از خوشی و سرور ندارد.

هستی نبود، جز غم و رنج و تعبی

دروی نبود نشان ز عیش و طربی

هوش مصنوعی: هرکسی که از پیچیدگی‌های زندگی آزاد شده باشد، می‌فهمد که بندهای شگفتی‌ها پاره شده‌اند.

شد هر که خلاص از خم این رشته عمر

می دان که گسیخت ریسمان عجبی

شمارهٔ ۱۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده