واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>واعظ چه کسست؟ کمترین بنده تو!</p></div>
<div class="m2"><p>مسکین تو، محتاج تو، افگنده تو!</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تو خواجه دلنواز بخشنده من</p></div>
<div class="m2"><p>من بنده روسیاه شرمنده تو</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱۵

واعظ چه کسست کمترین بنده تو
مسکین تو محتاج تو افگنده تو
تو خواجه دلنواز بخشنده من
من بنده روسیاه شرمنده تو

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از واعظ می‌خواهد تا بر او ترحم کند. او خود را بنده و مسکین می‌داند و به احساس نیاز و شرمندگی‌اش در برابر رحمت و بخشش واعظ اشاره می‌کند. شاعر به واعظ عنوان "خواجه دلنواز" می‌دهد و نشان می‌دهد که به محبت و بزرگواری او نیاز دارد.

شمارهٔ ۱۱۳

شمارهٔ ۱۱۴

هوش مصنوعی: واعظ کیست؟ من تنها کوچک‌ترین بندۀ تو هستم! من به تو نیاز دارم و در برابر تو ضعیف و درمانده‌ام!

واعظ چه کسست؟ کمترین بنده تو!

مسکین تو، محتاج تو، افگنده تو!

هوش مصنوعی: تو آقایی مهربان و سخاوتمند در دل من، و من بنده‌ای سیاه‌رو و شرمنده در برابر تو هستم.

تو خواجه دلنواز بخشنده من

من بنده روسیاه شرمنده تو

شمارهٔ ۱۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده