واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>موجود، کسی به جز تو نشمارم من!</p></div>
<div class="m2"><p>زارم توام، از غیر تو بیزارم من!</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بی چیز، کسی است کاو ندارد چو تویی</p></div>
<div class="m2"><p>دارم همه چیز، چون ترا دارم من!!</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱۱

موجود کسی به جز تو نشمارم من
زارم توام از غیر تو بیزارم من
بی چیز کسی است کاو ندارد چو تویی
دارم همه چیز چون ترا دارم من

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت احساس وابستگی عمیق خود به معشوق را بیان می‌کند. او می‌گوید که هیچ موجودی را به جز معشوقش نمی‌شمارد و از دیگران بیزار است. او همچنین بیان می‌کند که کسی که مانند معشوق نیست، بی‌چیز است و با داشتن معشوق، همه چیز را دارد.

شمارهٔ ۱۰۹

شمارهٔ ۱۱۰

هوش مصنوعی: هیچ‌کس را به جز تو حساب نمی‌کنم! من در رنج و عذابم و از دیگران به شدت بیزارم!

موجود، کسی به جز تو نشمارم من!

زارم توام، از غیر تو بیزارم من!

هوش مصنوعی: کسی که هیچ چیزی ندارد، همانند تو نیست. چون من تو را دارم، همه چیز را دارم.

بی چیز، کسی است کاو ندارد چو تویی

دارم همه چیز، چون ترا دارم من!!

شمارهٔ ۱۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده