واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از فیض هوا، سبز نگردد گل ما</p></div>
<div class="m2"><p>با آب روان، حل نشود مشکل ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خواهیم زباغ، گر گشاد دل خویش</p></div>
<div class="m2"><p>گل پره شود، برای قفل دل ما</p></div></div>

شمارهٔ ۱۲

از فیض هوا سبز نگردد گل ما
با آب روان حل نشود مشکل ما
خواهیم زباغ گر گشاد دل خویش
گل پره شود برای قفل دل ما

هوش مصنوعی: این شعر اشاره به این دارد که گل و زیبایی به تنهایی نمی‌توانند مشکلات درون ما را حل کنند. برای گشایش دل و رفع قفل‌های عاطفی، باید تلاش بیشتری کرد و به دنبال راه‌حل‌هایی واقعی باشیم. به عبارت دیگر، زیبایی‌های ظاهری و محیطی نمی‌توانند به تنهایی ما را خوشبخت کنند.

شمارهٔ ۱۰

شمارهٔ ۱۱

هوش مصنوعی: گل ما به برکت هوا و شرایط مناسب سبز نمی‌شود و مشکلات ما با آب روان حل نمی‌شود.

از فیض هوا، سبز نگردد گل ما

با آب روان، حل نشود مشکل ما

هوش مصنوعی: اگر بخواهیم از باغ، وقتی دل‌مان باز شود، گلی را بکنیم که قفل دل ما را باز کند.

خواهیم زباغ، گر گشاد دل خویش

گل پره شود، برای قفل دل ما

شمارهٔ ۱۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده