واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خالی ز خرد شد سر و، از نیرو تن</p></div>
<div class="m2"><p>گوشم ز شنیدن و، دو چشم از دیدن</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>القصه، ز بس بهم فشرد ایامم</p></div>
<div class="m2"><p>آبم همه رفت و، ماند ثقلی از من</p></div></div>

شمارهٔ ۱۰۷

خالی ز خرد شد سر و از نیرو تن
گوشم ز شنیدن و دو چشم از دیدن
القصه ز بس بهم فشرد ایامم
آبم همه رفت و ماند ثقلی از من

هوش مصنوعی: این ابیات به بیان حسرت و خستگی ناشی از گذر زمان و فشارهای زندگی اشاره دارند. شاعر از بی‌پروایی و خالی شدن از خرد و نیرو سخن می‌گوید و احساس می‌کند که زمان به شدت او را تحت فشار قرار داده است. او احساس می‌کند که دیگر توان شنیدن و دیدن ندارد و تنها چیزی که از او باقی‌مانده، بار سنگینی از زندگی است که بر دوش اوست.

شمارهٔ ۱۰۵

شمارهٔ ۱۰۶

هوش مصنوعی: سرم از عقل و اندیشه تهی شده و بدنم از قدرت بی‌بهره است. گوشم دیگر چیزی نمی‌شنود و چشمانم دیگر چیزی نمی‌بینند.

خالی ز خرد شد سر و، از نیرو تن

گوشم ز شنیدن و، دو چشم از دیدن

هوش مصنوعی: در نهایت، به دلیل فشار و سختی روزگار، تمام توان و انرژی من از بین رفت و فقط یک بار سنگینی بر دوش من باقی مانده است.

القصه، ز بس بهم فشرد ایامم

آبم همه رفت و، ماند ثقلی از من

شمارهٔ ۱۰۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده