هوش مصنوعی: چه بویی ناشی از لب‌های توست که مانند دودی بر فضا پخش شده است. از گل‌های خوشبو باغ زیبایی‌ات، آتش عشق و زیبایی‌ات به جانم افتاده است، آیا این زیبایی از آن لعل دل‌ربایت نیست؟

هوش مصنوعی: به خاطر خاطره زیبای او، تار چشمم همیشه در حال چرخش است، مانند نوار سلیمانی که دور مردمک می‌پیچد.

هوش مصنوعی: اگر از آن لب سخنی پیچیده خارج شود، حق با او است که می‌داند چطور به سادگی دیگران را به دردسر بیندازد.

هوش مصنوعی: نگاه عاجزانه به چهره او باعث می‌شود که سبک‌تر شود؛ چرا که آن چهره مانند گلشن زیبایی است که عرقی از چین‌های پیشانی‌اش چکیده است.

هوش مصنوعی: آیا از دلی که در آن هیچ نشانه‌ای از خوشحالی وجود ندارد و به جای آن، تنها اندوه و حسرت به چشم می‌خورد، امیدی به خوشبختی و آبادانی داری؟

هوش مصنوعی: فقط کسانی که چیزی ندارند می‌توانند به دولت و نعمت‌های دنیا دست یابند، زیرا مال و ثروت دنیا به آنهایی که به آن وابسته‌اند، به راحتی نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: به خاطر یمن ترک، ما مانند سلیمان آرامش و آسایش را به دست آوردیم و با توانمندی و اراده‌امان، به اوج رسیدیم و حالا با افشانی دامن، به اوج شکوه و زیبایی رسیده‌ایم.

هوش مصنوعی: من همیشه در سردرگمی و بلاتکلیفی هستم و این وضعیت به راحتی از من دور نمی‌شود. حالتم به گونه‌ای است که مانند یک سنگ، به جای یک شخص آزاد، بار سنگینی را بر دوش می‌کشم.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی نظم و ترتیب حواس خود را حفظ کنی، هرگز به نصیحت‌های واعظ اعتماد نکن و از او پیروی مکن، زیرا او به هیچ‌عنوان نمی‌تواند مشکلات و پریشانی‌های درونت را حل کند.