هوش مصنوعی: با این دو روز عمر و با این تلاش و طمعی که داری، وای از اینکه اگر زندگی‌ات همیشه ادامه داشت.

هوش مصنوعی: کوه بیستون به خاطر گناه من سر به پایین آورده است، اما من از شرم نمی‌توانم به چشمان خود نگاه کنم.

هوش مصنوعی: از این فریاد و ناله‌های آتشین که باعث می‌شود شیشه‌ها از تو فروریخته شوند، در آینده‌ات، ای سنگی مانند شیشه، به تو نگاه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: به دلیل ظلم و سختی‌های زیادی که تحمل کرده‌ام، حالا حالتی سرسخت و مقاوم پیدا کرده‌ام، مثل درختی که با همه‌ی این مشکلات سرش را بالا نگه داشته و در برابر مشکلات ایستادگی می‌کند.

هوش مصنوعی: من مانند شیری هستم که در برابر نیستی قرار دارم، اما از ضعف زیادی که دارم، می‌توانم مانند نی ناله کنم.

هوش مصنوعی: زمان رفتن فرا رسید و او با دلی پر از غم از این باغ جدا شد، گویی که آب تلخی بر درخت عمرش می‌ریزد.

هوش مصنوعی: اگر شاه به خاطر تاج و سلطنتش به خود ببالد، باید بداند که این مقام و قدرت موقتی است، در حالی که محبوبیت و زیبایی من همیشه وجود دارد و پایدار است.

هوش مصنوعی: در تلاش و زحمت بی نتیجه برای پیشرفت، به زندگی خود سپس نخل حیات را، به یک قدمت بی فایده نزدیک می‌شوی، ای بزرگوار.

هوش مصنوعی: اگرچه دشمنان به من نزدیکند و به من دسترسی دارند، اما من دست خود را به دامن اخلاص و صداقت می‌زنم.

هوش مصنوعی: اگر سخنران به خاطر خساست، زود از مالش صرفنظر کند، آن مال هدر می‌رود. اما اگر دست بخشش را بگشاید، دارایی‌اش همواره باقی خواهد ماند.