هوش مصنوعی: در جمع دوستان، به خاطر خدمت و محبت خود، هیچ حس تنهایی نمی‌کنیم و هیچ دلیلی برای شرمندگی از کسی نداریم.

هوش مصنوعی: اگرچه من مانند دانه‌ای در خاک گمنام پوسیده‌ام و هیچ‌کس از وجود من خبر ندارد، اما این پوسیدگی فقط به خاطر بی‌توجهی و فراموشی است.

هوش مصنوعی: شاید دلی مانند دانه‌ای که در خاک است، پرورش یابد و زندگی تازه‌ای را آغاز کند. اما زیر تیغ برق، سبزه‌ای وجود ندارد که نشانه‌ای از زندگی باشد.

هوش مصنوعی: هیچ حرفه‌ای به اندازه‌ی فریبکاری در دنیا مجاز نیست، تمامی مردم به طور کامل در دام آن گرفتارند.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی از صحبت‌های دلچسب و دلنشین این افراد لذت ببری و به آرامش برسی، باید به دور از شلوغی‌ها و در یک خلوت و به شرط اینکه خودت را متعهد به خدمت و عبودیت کنی، بگردی.

هوش مصنوعی: دل من مانند این خسیسان مرده، هیچ ارزشی ندارد و به یک درهم هم نمی‌ارزد. حال چگونه می‌توان در چنین مکانی که پر از مرده‌هاست، جایی برای زندگی پیدا کرد؟

هوش مصنوعی: تنها کسانی که به طمع دنیا و مال و مادیات هستند، نمی‌توانند از آنچه که در اینجا وجود دارد، به شادی و خوشی دست یابند. با چنین آلودگی‌هایی، هیچ کس نمی‌تواند واقعاً خوشحال باشد.

هوش مصنوعی: در مورد دنیای بی‌ارزش، روابط و آشنایی‌های مردم تاثیری بر دوام و پایداری این ساختار ندارد.

هوش مصنوعی: این افراد که موجب جدایی می‌شوند، به خاطر تأثیر بالای خود در جامعه، هم‌اکنون در دل‌ها و افکار مردم مانند تیغی تیز و برنده نفوذ پیدا کرده‌اند.

هوش مصنوعی: چقدر برای کسانی که به مقام و ثروت نمی‌رسند، ارزش و اعتبار قائل هستی؟ تا کی می‌خواهی برای یک زندگی معمولی هر لحظه جان خود را به خطر بیندازی؟

هوش مصنوعی: لذتِ ریزش، نوار زنگ را از دل افراد بزرگوار برمی‌دارد. هر لباس زیبا، به اندازه زیبایی‌اش، تأثیری دارد.

هوش مصنوعی: من زهد و دنیاگریزی‌ام را ترک کرده‌ام و به خاک می‌افتم، در حالی که انتظار دارم کسی برای رفع نیازهایم به کمک بیاید تا از شرمندگی نجاتم دهد.

هوش مصنوعی: به اهمیت و ارزش تنهایی پی ببر، زیرا در نهایت، حتی آخرین قطره‌ای که به تنهایی درون صدف قرار می‌گیرد، می‌تواند به مرواریدی با ارزش تبدیل شود.