هوش مصنوعی: تیغ زبانم جوهر شد و تا دندانم ریخت. گفت‌وگویم شکلی بی‌نقطه و ناخوانا به خود گرفت.

هوش مصنوعی: هر کس حرفی برای نصیحت دارد و هر زبانی جدایی دارد، اما زمانی که به پیری نزدیک می‌شویم، دندان‌های ما در دهان بی‌حرکت می‌شود و نمی‌تواند صحبت کند.

هوش مصنوعی: من دیگر اجازه نمی‌دهم که آرزوهایم به دست پیری که با عصایش دربندی می‌کند، در دل من جا بگیرند.

هوش مصنوعی: چشم‌های من از بس که همیشه اشک می‌ریزند، دیگر نمی‌تواند فرق بین تار موی من و اشک‌هایی که از مژه‌هایم می‌ریزد را تشخیص دهد.

هوش مصنوعی: امروز باید تلاش و کوشش کنی، چون در آینده و با بالا رفتن سن، دیگر نمی‌توانی به راحتی و به فرمان خود عمل کنی.

هوش مصنوعی: از زندگی‌ام یک جمله بی‌معنا وجود دارد که زمان با سختی‌ها و چالش‌هایش، آن را نادرست و بی‌محتوا به حساب آورده است.

هوش مصنوعی: هر چه واعظ می‌گوید، من علاقه‌ای به کم شدن سن خود ندارم؛ چرا که زمانی که از وابستگی‌های خود جدا می‌شوم، این کار برایم راحت‌تر می‌شود.