هوش مصنوعی: دوست من، از شدت عشق و شوق به معشوق، حالتی پریشان و بی‌حال دارم. مانند چراغی که روشنایی‌اش نشان می‌دهد چقدر به چهره محبوبم چشم دوخته‌ام.

هوش مصنوعی: همچنان که وقتی کسی به زمین می‌افتد، نشان‌دهنده‌ی شدت آسیب‌دیدگی اوست، اگر نوری که به دیوار من می‌تابد نیز خاموش شود، به همین شکل خواهد بود.

هوش مصنوعی: وقتی او به من نزدیک می‌شود، چیزی از من باقی نمی‌ماند. علتش این است که من در تاریکی‌ام و محبوب من مانند یک چراغ است.

هوش مصنوعی: هر شب از شدت گریه و نگرانی، چشمان من به اندازه یک پیاله پر از اشک است و مانند چراغی که همراهم است، به تنهایی در این تاریکی می‌سوزد.

هوش مصنوعی: وقتی که چشمانت را نمی‌توانی باز کنی، در میان غبار نوری به وجود نمی‌آید و شب تار من روشن نخواهد شد.

هوش مصنوعی: در روزهای تاریک زندگی‌ام، خورشید به روشنی می‌تابد و سینه‌ی غمگین و دردمند من را روشنایی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: واعظ هیچ وقت نخواسته که در شب تاریک من نوری بیاورد و از فیض یاد چهره آتشین دوست بهره‌مند شود.