هوش مصنوعی: ای دل، در این دنیای پر از رنج و غم، جایی برای شادی و سرور نیست. چه کسی می‌تواند در این دیار پر از درد، به دنبال خوشی و شادمانی باشد؟

هوش مصنوعی: جز از گل آتش نتوان برداشت، و باغبان هم از شاخه‌های خشک چیزی نخواهد چید. بنابراین، تو هم در این عمر چه بسیار باید به دنبال شادابی بگردی.

هوش مصنوعی: خوشی‌های زندگی می‌تواند باعث ناراحتی شود، چرا که اشک‌ها مثل ابرها از دل شادی برمی‌خیزند.

هوش مصنوعی: در باغ شادی، لاله‌ای سرخ و غمگین روییده است که جز نخل‌های اندوه، هیچ چیز دیگری در آن به چشم نمی‌خورد؛ جایی که دیگر نشانی از نشاط و سرزندگی نیست.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به احساس غم و درد اشاره می‌کند و می‌گوید که حتی یک لحظه از این احساس غم نمی‌تواند درنگ کند. اگر واعظی به خانه‌اش بیاید، او از شوق و نشاط نخواهد توانست خود را کنترل کند و به محنت و سختی‌های زندگی‌اش توجهی نخواهد کرد. این بیان نشان‌دهنده تضاد بین غم و شادی است و به نوعی به اهمیت داشتن لحظات خوش در زندگی اشاره می‌کند.