هوش مصنوعی: بر روی گردنم به قدری محکم شده که احساس می‌کنم مانند یک طناب، دیوانه‌وار وابسته به قرض هستم و از هیچ جا نمی‌توانم از این اضطراب رهایی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: سخن چگونه می‌تواند در هم بریزد و به هم ریخته شود، در حالی که تنفس (زنده بودن) از زنجیره‌ی پیوستگی و قید بدهی‌ها جدا شده است؟

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر حالتی است که شاعر به خاطر سخن گفتن از موضوعی خاص، احساس خجالت و شرمساری می‌کند. مانند مرواریدی که در صدف پنهان است، او نیز نمی‌تواند به راحتی احساساتش را بیان کند. در واقع، او از بیان آنچه در دل دارد، به دلیل شرم و خجالت، عاجز است.

هوش مصنوعی: من هیچ چیزی به کسی قرض نخواهم داد جز آنچه که خودم قرض گرفته‌ام و حساب آن را جدا کرده‌ام.

هوش مصنوعی: خداوندا، نیش تو را از این فکر آزاردهنده رها کن، زیرا واعظ دیگر تاب این بار سنگین را ندارد.