هوش مصنوعی: ای خوشا زندگی در تنهایی، که از درد دل‌ها رها شویم. ما از نگاه مردم آزاد می‌شویم و آن‌ها نیز از دیدن ما رهایی می‌یابند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که دل انسان با غم و اندوه این دنیا درگیر است، وجودش مانند کشتی‌ای است که هرگز نمی‌تواند از دریا رهایی یابد.

هوش مصنوعی: دل پرآرزو هیچگاه نمی‌تواند آرامش را ببیند، زیرا خانه زنبور همیشه در حال سر و صدا و شلوغی است و هرگز از این هیاهو رهایی نمی‌یابد.

هوش مصنوعی: پیامی برایم می‌رسد که تمام صبر و طاقت من را تحت فشار قرار می‌دهد. از دست انداختن زلف معشوق، تصمیم می‌گیرم خود را آزاد کنم.

هوش مصنوعی: در روز قیامت نیز، ای واعظ، امید نداشته باش که بتوانی از عذاب نجات یابی مگر اینکه خود را از فکر و دغدغه‌های دنیایی آزاد کنی.