هوش مصنوعی: گوهر در درون خود می‌چرخد و از فکر دندانش، صدفی دندان‌هایش را به شدت می‌فشارد و از حسادت مرجانش به او آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: چطور می‌توان دل را از دیدن او دور کرد؟ وقتی که زیبایی‌اش با مژگان بلندش مثل سایه‌ای بر روی من افتاده است!

هوش مصنوعی: بهار و زیبایی چمن به خاطر گل‌هاست و هر بار که به آنجا برمی‌گردم، به خاطر زیبایی هر گل، ممکن است احساس حسادت یا محافظت نسبت به آن داشته باشم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم با کسانی که به خاطر غیرت و آبروشان به وعده و پیمان خود وفادار نیستند، هم‌عهد و هم‌پیمان باشم.

هوش مصنوعی: زمان پیری فرا رسیده است و من از وضعیت دنیا دلم گرفته. در این حال مثل کسی که در بازی چوگان خم می‌شود، احساس می‌کنم که قلبم را از میدان زندگی دور کرده‌ام.

هوش مصنوعی: این شعر به حس پریشانی و ناراحتی درونی اشاره دارد و می‌پرسد آیا این حالت نتیجه تربیت و پرورش نیست که در سرزمین ایران رخ داده است؟ به نظر می‌رسد گوینده به نوعی انتقاد از شرایط اجتماعی و فرهنگی این سرزمین دارد و به دنبال دلیل این حالات است.