هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی همیشه به خاطر آن زلف‌های دوگانه در ذهنت باشد، پس باید مثل باران اشک بریزی و غم و اندوه خود را به صورت وسیع و محتوای رسایی ابراز کنی.

هوش مصنوعی: به دلیل ضعف بدنم، هر کدام از اعضای من به طور جداگانه در مسیری می‌رود. مثل اینکه از همه جا محاصره شده‌ام و به چندین عصا نیاز دارم تا حمایت شوم.

هوش مصنوعی: هر رشته موی او، دامی است که من را گرفتار می‌کند؛ و برای هر جزیی از وجودش، چشم من باید جدا از هم به آن توجه کند.

هوش مصنوعی: اگر از دو جهان چشم بپوشی، بصیرت و دیدگانت بیشتر می‌شود. برای رفع کدورت‌ها و آلودگی‌های دید خود، نیاز به توتیا (دارویی برای پاک کردن چشم) دارم.

هوش مصنوعی: آنچه من برای او انجام دادم، باید همچون گردبادی باشد که لباس‌هایش را از خاک در بر می‌کشد و همه‌جا را در بر می‌گیرد.

هوش مصنوعی: اگر از دوری او بدنم تحمل زجر و درد کند، در روز وصال او باید جانم را فدای او کنم.