هوش مصنوعی: وقتی انسان به دنیا و زندگی از دیدگاه خود بنگرد، مانند کسی می‌شود که از پشت عینک به دنیا نگاه می‌کند. در این حالت، عقل و تجربه‌اش به سادگی و روشنی، زیبایی‌ها و زرق و برق‌های دنیای مادی را می‌بیند، حتی اگر آن‌ها در پوشش‌های ساده و بی‌التهاب به نمایش درآمده باشند.

هوش مصنوعی: انسانی که در چنگال فقر به سر می‌برد، در این دنیای پر از مشکلات و پرچالش، با کمال هوشیاری به موانع و چالش‌های موجود روی آورده و به خوبی با شرایط خود سازگار شده است.

هوش مصنوعی: نادانی با خودبینی به چیزی می‌پردازد که به آن دسترسی ندارد و به جای درک واقعیت، با خیالپردازی خود را فریب می‌دهد. در واقع، او به دنبال چیزی است که در تصورش بزرگ و مهم به نظر می‌رسد، اما در واقعیت، آنقدر که تصور می‌کند، ارزشمند نیست.

هوش مصنوعی: ای بزرگوار، نمایش خود را به ما نشان نده، چون ما پیش‌تر امیران و وزرا را به خوبی دیده‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر به دنبال آرامش هستی، به دنبال برتری و راحتی مرو، چرا که واقعی‌ترین آسایش در همین سختی‌ها و چالش‌ها نهفته است.

هوش مصنوعی: درویش و زاهد هر کدام رابطه‌ای متفاوت با خدا دارند؛ درویش به گونه‌ای نزدیک‌تر و عمیق‌تر به حقیقت پیوسته است، در حالی که زاهد ممکن است تنها به ظواهر دین در مسجد بپردازد. حصیر نیز که به عنوان زیرانداز استفاده می‌شود، نماد محبت و ارتباط عمیق با خداست که در دیانت اهمیت بیشتری دارد.

هوش مصنوعی: بیگانگان وقتی به یکدیگر کمک می‌کنند، رفتار آن‌ها مانند استفاده از عینک به جای پرده‌ی چشم است. به این معنا که درک و دید آن‌ها کامل نیست و نمی‌توانند واقعیت را به درستی ببینند، همان‌طور که عینک نمی‌تواند جای پرده‌ی چشم را بگیرد. در واقع، این بیانگر ناتوانی در شناخت حقیقت و واقعیت است.

هوش مصنوعی: واعظ، جالب است که در حالی که به یاد خدا قدم می‌زند، نباید اجازه دهد که غبار دنیای غیر او، قلبش را آلوده کند.