هوش مصنوعی: صبح به وجود می‌آورد شب من، که در آن چشمانم مانند جواهر می‌درخشند. هرگز بار سنگینی از خاطرات روزهایم را بر دوش ندارم، مانند خفاشی که در روز نمی‌تواند به راحتی پرواز کند.

هوش مصنوعی: من به اندازه‌ای احساس ناامیدی دارم که هیچ تصویری از من وجود ندارد که بتواند با خط بطلان علامت‌گذاری شود و هر رشته‌ای از موهایی که قلم نقاش دارد، نمی‌تواند زیبایی من را نادیده بگیرد.

هوش مصنوعی: چشم دشمن، با دلی خوش از بدبختی من روشن می‌شود، زیرا شب تاریک من همانند سرمه‌ای برای چشمان خفاش است.

هوش مصنوعی: اگر من به آن آدم زودجوش ببخشم، او دامن من را کنار می‌زند و می‌رود. هدف من از گرفتن دامن او، همان آتش شوق و علاقه‌ام بوده است.

هوش مصنوعی: واعظ ما وقتی که چشمش را گشود، از دیگران روی برگرداند. این طور است که باید به این بینش و بصیرت او افتخار کرد.