هوش مصنوعی: بهار فرارسیده و اشک‌های من همچون گلی در دامن طبیعت می‌رویند. صحرا به خاطر شور و شوق گل‌های لاله، یا به خاطر اندوه من پر از زیبایی و عاطفه می‌شود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که به فکر عاقلانه‌ای نرسد، مجنون در حال بی‌خود شدن، در هر گوشه صحرا شعله‌ای از لاله روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: کسی که در حالتا دیوانه‌وار است، لباس‌هایی می‌سازد و به پوشش‌های سطحی و بی‌ارزش توجهی نمی‌کند و مانند درختی که به دور خود می‌پیچد، از چیزهای بی‌فایده و دردآور در زندگی عبور می‌کند.

هوش مصنوعی: از یک دریچه که در یک خانه وجود دارد، می‌توان به نور و روشنی دست یافت. این نور می‌تواند فضایی را بسازد که کل این دنیا را روشن کند. صحرا نیز با این دریچه به تو فضای جدیدی نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: نگران نباش، شادی‌ها همیشه هست. اگرچه روزهای سختی را تجربه می‌کنیم، اما مانند چراغی که غبار را کنار می‌زند، نور به سراغ بیابان‌ها می‌آید و همه جا روشن می‌شود.

هوش مصنوعی: خاری که در پا فرو می‌رود، نشان‌دهنده آن نیست که مجنون دردش را نمی‌کشد. بلکه او با احساس عمیق خود، غم‌هایش را به سوزن‌های صحرایی می‌سپارد تا از دلش بیرون بروند.

هوش مصنوعی: از بی‌آبرو شدن مردم فراری‌ام و زنده بودنم به خاطر رفتار کسی است که با من در بیابان مانند ماهی‌ها در دریا رفتار می‌کند.

هوش مصنوعی: چرا مجنون هر روز و شب به دور او نمی‌چرخد؟ وقتی که واعظ، غبار عشق او را از دلش به دامن می‌ریزد، صحرا را هم تحت تاثیر قرار می‌دهد.